Tadeusz Grodyński (ur. 29 października 1888 w Krakowie, zm. 24 maja 1958 w Londynie) – polski ekonomista, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, skarbowiec.

Ukończył studia prawnicze w Uniwersytecie Jagiellońskim na Uniwersytecie Paryskim i Szkole Nauk Politycznych w Paryżu. W 1911 uzyskał stopień naukowy doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim, habilitował się tamże w 1914. W 1911 podjął pracę w Prokuraturii Skarbu we Lwowie , a w 1916 powołany został do Ministerstwa Skarbu w Wiedniu. Od 1922 roku wykładał w Wyższej Szkole Handlowej (późniejszej Szkole Głównej Handlowej) w Warszawie. W 1931 roku został profesorem zwyczajnym prawa budżetowego Uniwersytetu Warszawskiego. Wykładowcą był do wybuchu II wojny światowej.

Od 1918 urzędnik w Ministerstwie Skarbu. W latach 1919–1926 naczelnik wydziału , następnie dyrektor Departamentu finansów Ministerstwa Skarbu, w latach 1926–1927 dyrektor Departamentu Budżetowego. W latach 1927–1931 podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu, w latach 1935–1939 wiceminister skarbu. Od 8 lutego do 13 kwietnia 1929, po dymisji Gabriela Czechowicza kierownik ministerstwa skarbu w rządzie Kazimierza Bartla. W latach trzydziestych XX w. profesor w katedrze skarbowości Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Autor monograficznego opracowania systemu skarbowości polskiej. Specjalista prawa budżetowego i skarbowego oraz międzynarodowego prywatnego. Główne jego prace poświęcone były prawu budżetowemu: wydane w 1925 roku Prawo budżetowe, w 1932 roku - Zasady budżetowania w Polsce i za granicą, oraz najobszerniejsza praca wydana w 1938 roku - Zasady prawa budżetowego. Był jednym z najwybitniejszych w Polsce specjalistów w zakresie prawa budżetowego, twórcą opartego na obcych wzorach, lecz z dużą dozą samodzielności, polskiego systemu budżetowania i wybitnym znawcą zagadnień finansów publicznych. W zakresie międzynarodowego prawa prywatnego ogłosił w 1914 jedną z podstawowych prac: Międzynarodowe prawo prywatne w Polsce. W opinii historyka gospodarki prof. Zbigniewa Landaua był najwybitniejszym polskim znawcą zagadnień skarbowych w okresie II Rzeczypospolitej[1].

Po 1939 na emigracji w Wielkiej Brytanii. Od 1940 do 1958 roku pełnił na emigracji funkcję członka kolegium Najwyższej Izby Kontroli Państwa. Aktywny w życiu społecznym wychodźstwa. Na emigracji wykładał polskie prawo budżetowe na Wydziale Prawa w Oksfordzie (1944-1947) w Szkole Nauk Politycznych i Społecznych (1949-1951). Po utworzeniu Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w 1951 roku został jego profesorem zwyczajnym i przewodniczącym Komisji Wydziałowej Ekonomicznej. Prezes Stowarzyszenia Ekonomistów Polskich w Zjednoczonym Królestwie, przewodniczący Komisji Rewizyjnej Komitetu Obywatelskiego Pomocy Uchodźcom Polskim, prezes Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1928)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)