Bolesław Taborski (ur. 7 maja 1927 w Toruniu, zm. 6 grudnia 2010 w Londynie) – polski poeta, teatrolog, tłumacz i krytyk literacki.

Podczas okupacji w Warszawie i Krakowie. Należał do Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po nim znalazł się w obozie jenieckim, następnie postanowił pozostać na Zachodzie.

Od 1946 na emigracji w Wielkiej Brytanii. Należał do redakcji „Merkuriusza Polskiego”. Członek grupy poetyckiej Kontynenty. W latach 1959 – 1989 był pracownikiem Sekcji Polskiej BBC, prowadził między innymi niedzielny program poświęcony kulturze i sztuce, później zwany „Sztuka nad Tamizą”. Przetłumaczył na angielski dramaty Jana Pawła II: „Hiob”, „Jeremiasz”, „Brat naszego Boga”, „Przed sklepem jubilera”, „Promieniowanie ojcostwa”. Autor książek z dziedziny teatru. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.

Główne dzieła: zbiory wierszy Czasy mijania (1957), Ziarna nocy (1958), Przestępując granicę (1962), Lekcja trwająca (1967), Głos milczenia (1969), Wybór wierszy (1973), Sieć Słów (1976), For the Witnesses (1978), Obserwator cieni (1979), Miłość (1980), Cudza teraźniejszość (1983), Sztuka (1985), Cisza traw (1986), Życie i śmierć (1988), Dobranoc bezsensie (1991), Przetrwanie (1998), Poezje wybrane (1999), Drzwi gnieźnieńskie/Gniezno Door (2000), Ułamek istnienia (2002), Nowa Era Big Brothera i inne wiersze (2004), Plan B. (2007), Mój przyjaciel Szekspir (2007), Jedyne wyjście (2010); książki o teatrze Nowy teatr elżbietański (1967), 'Polish Plays in English Translations - a bibliography (1968), Byron and the theatre (1972), Karola Wojtyły dramaturgia wnętrza (1989); Wprost w moje serce uderza droga wszystkich: o Karolu Wojtyle Janie Pawle II - szkice, wspomnienia, wiersze (2005); książka o Powstaniu Warszawskim Moje Powstanie - wtedy i teraz (1998).

Bolesław Taborski został pochowany 20 maja 2011 w Panteonie Żołnierzy Armii Krajowej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.