Stanisław Skibniewski, ps. "Cubryna" (ur. 6 sierpnia 1901 we Lwowie, zm 3 maja 1958 w Warszawie) – inżynier elektryk, absolwent Politechniki Gdańskiej. Kapitan AK, dowódca oddziału szturmowego w powstaniu warszawskim w Zgrupowaniu Krybar, który w pierwszych dniach powstania zdobył elektrownię na Powiślu i bronił jej przed Niemcami aż do czasu przejścia kanałami oddziałów AK do Środmiescia. Mąż znanej tłumaczki literatury angielskiej Marii ze Skibińskich.

Był synem Jakuba Wacława Skibniewskiego h. Ślepowron (1864-1951), właściciela dóbr Andrejkowce w powiecie płoskirowskim, i Anny z Załęskich (1859-1937). Uczęszczał do gimnazjów kolejno w Kijowie, Płoskirowie i w Warszawie, gdzie w 1920 roku zdał maturę.

W tym samym roku zgłosił się ochotniczo do wojska. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. 1 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 marca 1921 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. W 1922, jako oficer rezerwy posiadał przydział do 3 Dywizjonu Artylerii Konnej w Wilnie. W następnym roku zmieniono mu przydział do 10 Dywizjon Artylerii Konnej w Jarosławiu. W 1934 był oficerem korpusu uzbrojenia i posiadał przydział do Kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia.

W 1922-1928 studiował na Politechnice Gdańskiej. Ukończył ją z tytułem inżyniera elektryka. Od 1937 roku był dyrektorem technicznym, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Elektrowni Warszawskiej na Powiślu.

W kampanii wrześniowej 1939 roku w stopniu porucznika był oficerem ogniowym 6. baterii 28 Pułku Artylerii Lekkiej. Następnie wrócił na swe stanowisko w Elektrowni Warszawskiej. Od 1942 roku aż do powstania warszawskiego był jej dyrektorem. Zatrudniał wielu ludzi wyłącznie dla zabezpieczenia ich przed łapankami. Od 1942 roku w porozumieniu z władzami Armii Krajowej współorganizował na terenie elektrowni oddział Wojskowej Służby Ochrony Powstania.

W chwili wybuchu powstania 1 sierpnia 1944 dowodził podległym okręgowi warszawskiemu Zgrupowaniem Użyteczności Publicznej WSOP "Elektrownia", działającym na terenie I Rejonu Obwodu Śródmieście. Kierowany przez niego atak na niemiecką załogę zakończył się sukcesem. Była to jedna z nielicznych udanych akcji zdobycia ważnego strategicznie obiektu w pierwszym dniu powstania.

Po kapitulacji powstania trafił do jenieckiego obozu dla oficerów. Od maja 1945 roku przebywał w Brukseli. W styczniu 1946 roku powrócił do kraju. W 1948 roku był krótko więziony, zapewne w związku z aresztowaniem żony.

Zmarł 3 maja 1958 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok kwatery żołnierzy swego zgrupowania.

Upamiętnienie

• Na Powiślu, w rejonie ulic Lipowej, Wybrzeża Kościuszkowskiego i Bulwaru Bohdana Grzymały-Siedleckiego, znajduje się Skwer kpt. Stanisława Skibniewskiego „Cubryny”.