Bronisław Stanisław Kuśnierz (ur. 27 stycznia 1883 w Tarnowie, zm. 27 kwietnia 1966 w Londynie) – polski prawnik (doktor praw) i polityk. Poseł na Sejm RP II kadencji (1928-1930), minister sprawiedliwości RP (1944–1949).

Ojciec Mateusz - woźny sądowy, matka Aniela z d. Kozłowska. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1905-1907) i Uniwersytecie Wiedeńskim (1907-1909). W 1910 uzyskał stopień naukowy doktora praw na UJ. Pracował następnie w Banku Krajowym we Lwowie, w bankowości i ruchu spółdzielczym w Krakowie. W czasie I wojny światowej porucznik Armii Austro-Węgier (1914-15), urzędnik Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie (1916-18).

Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919-21 naczelnik wydziału w Ministerstwie Skarbu. Następnie prowadził w Krakowie wytwórnię papeterii. W latach 1928–1930 był posłem na Sejm RP II kadencji wybranym z listy Polskiego Bloku Katolickiego utworzonego przez Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast” i Chrześcijańską Demokrację w okręgu wyborczym nr 46 (Jasło). W Sejmie członek komisji budżetowej i skarbowej. Od 1932 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie. Członek Zarządu Głównego Chrześcijańskiej Demokracji, wiceprzewodniczący a w latach 1935-37 przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. W latach 1933-1938 radny miejski w Krakowie z listy Polskiego Bloku Obrony Chrześcijańskiego Krakowa. Zwolennik współpracy ze Stronnictwem Narodowym. Od 1937 należał do Stronnictwa Pracy, członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego SP i prezes Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Członek Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie, Państwowej Rady Spółdzielczej (od 1921), Unii Związków Spółdzielczych w Polsce i Kongregacji Kupieckiej w Krakowie. Delegat Rad Kasy Chorych.

W sierpniu 1939 został zmobilizowany, służył w cenzurze wojskowej. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-rumuńską, internowany. Od stycznia do lipca 1940 przebywał pod przybranym nazwiskiem w obozach internowanych w Turnu Severin i Târgu Jiu, był wiceprezesem Komitetu Obywatelskiej Pomocy i Opieki nad Uchodźcami w Rumunii. Od lipca 1940 do lipca 1942 służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie, dowódca obozu jeńców włoskich, później niemieckich.

W październiku 1942 znalazł się w Wielkiej Brytanii. Został członkiem Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy i z jego ramienia członkiem II Rady Narodowej RP od grudnia 1943 do listopada 1944. W listopadzie 1944 został mianowany ministrem sprawiedliwości w gabinecie Tomasza Arciszewskiego, chociaż większość jego partii nie poparła tego rządu. Był także przeciwnikiem polityki Karola Popiela, akceptującej w 1945 postanowienia jałtańskie i we wrześniu 1945 został prezesem Komitetu Zagranicznego SP. Swoją funkcję ministerialną pełnił do dymisji premiera w 1947, a następnie w kolejnym rządzie Tadeusza Komorowskiego (do 1949). Od 1952 do 1954 był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Politycznej. W 1954 należał do sygnatariuszy Aktu Zjednoczenia podpisanego w 1954. Od 1954 do 1962 był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Pierwszy przewodniczący Rady Federacji Ruchów Demokratycznych i członek władz Towarzystwa Pomocy Polakom.

Na emigracji pozostał czynnym działaczem Stronnictwa Pracy, w odłamie niezależnym od Karola Popiela. W 1952 został prezesem Zarządu Głównego SP, w 1959 przewodniczącym Rady Naczelnej SP. W 1965 podpisał porozumienie o zjednoczeniu z SP K. Popiela.

Zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Prace

• Organizacja kredytu ludowego w Królestwie Kongresowym (1918),
• Stalin and the Poles: an indictment of the Soviet leaders (London: Holis & Carter, 1949).

Autor artykułów w "Głosie Narodu" i "Polsce Walczącej".