Klemens Krzyżagórski (ur. 1 października 1930 w Zdunach, zm. 18 marca 2013 w Warszawie) – polski publicysta i dziennikarz. Założyciel i pierwszy pierwszy prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL w latach 1982 - 1987.

W latach 1949-1951 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym i w Międzywydziałowym Studium Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Od 1951 do 1957 był współpracownikiem Gazety Robotniczej, w latach 1956-1957 Nowych Sygnałów, w latach 1959-1960 "Odry", w latach 1961-1964 ponownie "Gazety Robotniczej". W 1965 został kierownikiem redakcji programów artystycznych Telewizji Wrocław, od 1967 do 1972 był redaktorem naczelnym Odry, w latach 1972-1973 współpracował z Polityką. od 1974 do 1979 kierował białostockim miesięcznikiem Kontrasty, w którym był uważany za "mecenasa" młodych reporterów. W latach 1975-1978 był także wiceprezesem Klubu Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Od 1979 do grudnia 1981 kierował działem literatury faktu i socjologii kultury Miesięcznika Literackiego.

W listopadzie 1980 został przewodniczącym Komisji Interwencyjnej SPD, a w marcu 1981 redaktorem naczelnym pisma SPD Prasa Polska (tę drugą funkcję pełnił do 1985). Po ogłoszeniu stanu wojennego poparł władze komunistyczne i został w marcu 1982 prezesem nowo powstałego Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (do 1987)[1]. Był także członkiem Narodowej Rady Kultury (1982-1990) i Rady Prasowej przy Prezesie Rady Ministrów (1984-1989). W 1982 kierował działem socjologii kultury tygodnika Tu i Teraz. W 1985 został redaktorem naczelnym warszawskiej Kultury, od 1987 do stycznia 1990 kierował miesięcznikiem Literatura.

Był autorem scenariuszy teatralnych Powrót Albertusa (1966), Niech żyje król (1966) oraz autorem tomu reportaży Kłopoty z ciałem (1969), współpracował jako konsultant programowy z teatrami lalek w Wałbrzychu, Wrocławiu i Białymstoku. W latach 1979-1981 był członkiem Rady Wydziału lalkarskiego PWST w Białymstoku.

Był m.in. laureatem Nagrody im. Juliusza Bruna (1956), Nagrody im. Bolesława Prusa II st. (1981) Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany 25 marca 2013 na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.