Ludwik Bazylow (ur. 4 kwietnia 1915, zm. 17 stycznia 1985) – polski historyk, badacz dziejów Europy Wschodniej, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wojskowej Akademii Politycznej.

Ukończył studia historyczne w 1936 i polonistyczne w 1938 roku na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w 1939 otrzymał w tej samej uczelni tytuł doktora filozofii i starszą asystenturę w Katedrze Historii Polski. W latach 1940-1946 pracował w szkolnictwie i w Ossolineum, od 1946 roku na Uniwersytecie Wrocławskim, a od 1952 na Uniwersytecie Warszawskim.

W latach 1952-1956 zastępca profesora, a 1956-1961 docent na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1961 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1968 – zwyczajnym. Od 1961 roku był kierownikiem Katedry i Zakładu Historii Słowiańszczyzny i Europy Wschodniej UW. Równolegle był w latach 1975-1981 dyrektorem Instytutu Krajów Socjalistycznych Polskiej Akademii Nauk. Od 1973 przewodniczył Polsko-Radzieckiej Komisji Historyków. Członek PZPR od 1949 roku. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Wyróżniony czterokrotnie nagroda Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I stopnia. Otrzymał także nagrodę indywidualna Roku Nauki Polskiej (1973). Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi. Doktor honoris causa Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie (1971).

Uczniowie

Do grona uczniów L. Bazylowa zalicza się takie osoby jak: Krystyna Bałabanow-Zahorska, Andrzej Ciupiński, Liliana Głuchowicz-Trzebska, Stanisław Gregorowicz, Leszek Jaśkiewicz, Jerzy Purc, Andrzej Skrzypek, Mieczysław Tanty, Liliana Trzebska, Paweł Piotr Wieczorkiewicz, Mirosław Wierzchowski.

Najważniejsze prace

• Mikołaj Dobrolubow (1955);
• Starania Stefana Batorego o koronę polską;
• Śląsk a Czechy w drugiej połowie XV wieku;
• Księstwo Legnickie w drugiej połowie XVI wieku na tle stosunku do Polski i Rzeszy Niemieckiej;
• Działalność narodnictwa rosyjskiego w latach 1878-1881 (1960);
• Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku (1966);
• Siedmiogród a Polska 1576-1613 (1967);
• Historia Rosji (1969);
• Dzieje Rosji 1801-1917 (1971);
• Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina (1972);
• Społeczeństwo rosyjskie w pierwszej połowie XIX wieku (1973);
• Syberia (1975);
• Obalenie caratu (dwa wydania i przekład serbsko-chorwacki; 1976);
• Historia międzynarodowego ruchu robotniczego (wraz z Marianem Leczykiem i Michałem Pirko; 1980);
• Historia Mongolii (1981);
• Historia powszechna 1789-1918 (1981);
• Historii dyplomacji polskiej (red. II tomu) i autor części obejmującej lata 1900-1918 (1982);
• Historia Rosji, 2 tomy (1983);
• Polacy w Petersburgu (1984);
• Historia nowożytnej kultury rosyjskiej (1986);
• Historia powszechna 1492-1648 (1991).