Tadeusz Joteyko (ur. 1 kwietnia 1872 w Poczujkach koło Kijowa, zm. 20 sierpnia 1932 w Cieszynie) – polski kompozytor, dyrygent chórów, pedagog. Brat Józefy Joteyko.

Gry na skrzypcach uczył się od 12. roku życia. W latach 1889-1891 studiował w konserwatorium w Brukseli, a w 1891-1895 w Instytucie Muzycznym w Warszawie, gdzie był uczniem Zygmunta Noskowskiego (kompozycja) i Aleksandra Cinka (wiolonczela); już podczas studiów działał jako dyrygent chórów. W 1897 został dyrygentem towarzystwa śpiewaczego Lutnia w Radomiu. W latach 1900-1902 był wiolonczelistą w Teatrze Wielkim w Warszawie, od 1902 dyrygentem towarzystwa muzycznego w Łodzi, a następnie w Kaliszu. W 1914 osiadł na stałe w Warszawie, gdzie został profesorem konserwatorium. Występował w Warszawie na licznych koncertach jako dyrygent zespołów chóralnych, a podczas I wojny światowej również jako dyrygent orkiestry symfonicznej filharmonii. Działał aktywnie jako popularyzator muzyki: organizował koncerty szkolne, wygłaszał prelekcje o muzyce, pisał książki i artykuły. Był współzałożycielem, a następnie prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuki, w którym zorganizował i prowadził szereg koncertów poświęconych współczesnej muzyce polskiej. W ostatnim roku życia pełnił funkcję wiceprezesa i skarbnika Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich.

Jest twórcą oper: Zygmunt August (1925), muzyki orkiestrowej: Szkice morskie (1924), autor śpiewników i podręczników muzyki m.in Zasady muzyki (1914).