Franciszek Żymirski (ur. 5 października 1779 w Krakowie, zm. 25 lutego 1831 w Warszawie) – generał polski, dowódca 2 dywizji piechoty, kawaler orderu Virtuti Militari.

Brał udział w insurekcji kościuszkowskiej w 1794. Skończył ją w randze porucznika, co - z uwagi na brak koneksji rodzinnych i młody wiek - dobrze świadczy o zdolnościach wojskowych Żymirskiego.

Od 1797 w Legionach Polskich. Wziął udział w walkach pod Legnano, Weroną i Magnano. W latach 1803-1804 uczestniczył w wyprawie na San Domingo. W 1805 wziął udział w bitwie po Ulm. Od marca 1807 w randze podpułkownika. Wziął udział w oblężeniu Grudziądza. Za udział w kampanii 1807 otrzymał krzyż Virtuti Militari. W wojnie z Austrią w 1809 walczył w bitwie pod Raszynem. Za zasługi dostał awans na majora pułku oraz dowództwo twierdzy częstochowskiej. W 1811 awansowany został na stopień pułkownika i nominowany na dowódcę pułku stacjonującego w Zamościu.

Awans do stopnia generała dywizji otrzymał w 1830. W 1830 roku został Nagrodzony Znakiem Honorowym za 30 lat służby. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa.

W noc listopadową 1830 wyprowadził swój pułk gwardii na plac apelowy i czekał na ukonstytuowanie się władz powstańczych. Nie zezwolił podwładnym na aktywne wystąpienie po stronie powstańców ale jednocześnie odmówił Konstantemu użycia pułku do tłumienia powstania. W bitwie o Olszynkę Grochowską dowodził 2 Dywizją Piechoty broniącą kluczowej pozycji. Dywizja poniosła ogromne straty, ale przez wiele godzin powstrzymywała gwałtowne ataki rosyjskie. W czasie krwawego boju gen. Żymirski został śmiertelnie ranny (kula armatnia oberwała mu ramię).

Według lokalnej tradycji gen. Żymirski zmarł przy krzyżu na rozwidleniu ówczesnej Szosy Brzeskiej (obecna ul. Grochowska) i drogi do Gocławia (ul. Grenadierów), stąd prostopadła do Grochowskiej ul. Międzyborska miała go do 1950 za swojego patrona. Obecnie jest patronem szkoły podstawowej nr. 254.