Bolesław Fac (ur. 9 lutego 1929 w Międzychodzie, zm. 12 stycznia 2000 w Gdańsku) – polski poeta, prozaik, publicysta, tłumacz.

Debiutował w 1956 roku wierszami na łamach dwutygodnika studenckiego Kontrasty. Pierwszą książkę wydał trzy lata później. Animator życia literackiego i kulturalnego w Gdańsku. Współtwórca teatru studenckiego "Kontrapunkt", Grupy Literackiej "Seledyn" (B. Justynowicz, A. Hęćko), kabaretu "Szkoła Grafomanów" (M. Stecewicz, B. Justynowicz, Jerzy Afanasjew). W swoim dorobku ma kilkanaście tomów wierszy, siedem powieści, sztuki teatralne, a także przekłady z niemieckiej literatury współczesnej.

Twórczość

Poezja

• Gotyk dźwięku (1959),
• Definicje osobiste (1964),
• Analogie (1966),
• Ścinanie kani (1970),
• Damroka (1973),
• Oswojeni z tandetą (1973),
• Odpust z frëpką (1974),
• Faksymile (1977),
• Wie sol man regieren (1980),
• Zegar w brzuchu Jonasza (1980),
• Die qual ist verschüt (1983),
• Królowanie kaszubskie (1984),
• Sina jesień (1984),
• Wspólne zmartwienia (1987),
• Sztuka przemilczeń (1988),
• Rozmowy o zmierzchu (1991),
• Gedichte (1995),
• Doniesienia dochodzenia (1999)

Proza

• Ucieczka niedaleko (1963),
• Na pamięć (1976),
• Na widoku (1979),
• Rzeźnia Maksa Heroda (1981),
• Misja specjalna (1982),
• Aureola, czyli powrót do Wrzeszcza (1990),
• Jesienny obłok jeziora (1996),
• Mroczne uciechy wojny (1999)

Inne

• Zakonnica dla księcia (1977),
• Trzy eseje (1997),
• Günter Grass, przyjaciel z ulicy Lelewela (1999)