Kazimierz Karol Przybyłowski (ur. 9 października 1900 we Lwowie, zm.1 października 1987 w Krakowie) - polski prawnik, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 1945), członek Komisji Kodyfikacyjnej RP, ostatni dziekan Wydziału Prawa UJK, adwokat.

Urodzony 9 października 1900 we Lwowie jako syn Piotra i Julii Kozak. Ukończył 4 klasy szkoły ludowej, a następnie 8 klas gimnazjum zdając w 1918 egzamin dojrzałości. W latach 1919-1923 studiował na Wydziale Prawa UJK we Lwowie. W 1923 uzyskał tam tytuł doktora praw. W okresach: grudzień 1917 – lipiec 1918 i listopad 1918 – sierpień 1919 r. służył w regularnej armii, a następnie jako ochotnik (bombardier) w wojnie z Rosją Sowiecką (lipiec - listopad 1920).

W okresie od września 1922 do marca 1924 odbył aplikację w Prokuratorii Generalnej we Lwowie. W marcu 1924 został mianowany asesorem, a w czerwcu 1929 referendarzem Prokuratorii Generalnej RP, oddział we Lwowie. Zwolniony został ze służby w Prokuratorii w styczniu 1930 z powodu mianowania go profesorem nadzwyczajnym prawa cywilnego w UJK.

Od 1923 był asystentem przy Katedrze Prawa Cywilnego, kierowanej przez prof. Ernesta Tilla i Romana Longchamps de Bérier. 9 maja 1927 został habilitowany z prawa cywilnego na Wydziale Prawa UJK. W roku akademickim 1927/1928 był zastępcą na II Katedrze prawa cywilnego (po zmarłym prof. E. Tillu). 5 grudnia 1929 Prezydent RP mianował go profesorem nadzwyczajnym prawa cywilnego na UJK, a 1 maja 1936 profesorem zwyczajnym prawa cywilnego w UJK.

W latach 1934/35 – 1936/37 był delegatem Wydziału Prawa do Senatu Akademickiego UJK, a latach 1937/38 – 1939/40 dziekanem Wydziału Prawa (do 5 grudnia 1939).

Od 1928 kierował II Katedrą Prawa Cywilnego UJK, a od 1932 Zakładem Prawa Międzynarodowego Prywatnego na WP UJK. W latach 1930-1939 wykładał prawo prywatne międzynarodowe w Akademii Handlu Zagranicznego we Lwowie, a w latach 1931-1939 i 1945-53 wykładał również prawo cywilne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1940-41 i 1944-45 kierował katedrą prawa cywilnego na Państwowym Uniwersytecie Lwowskim (od 8 stycznia 1940 Państwowym Uniwersytecie Lwowskim im. Iwana Franki) W latach 1941-1945 kierował tajnym Wydziałem Prawa UJK.

Aresztowany 3 stycznia 1945 w ramach sowieckiej akcji przeciwko "polskim nacjonalistom i folksdojczom", więziony był wraz z kilkunastoma innymi polskimi uczonymi w obozie kontrolno-filtracyjnym nr 037 w Krasnodonie, skąd został zwolniony 8 września 1945.

W październiku 1945 został zmuszony wraz z innymi Polakami do opuszczenia Lwowa i przeniósł na Uniwersytet Jagielloński, gdzie wykładał w latach 1945-1971 będąc profesorem zwyczajnym na Wydziale Prawa UJ. W 1980 Wydział Prawa UJ nadał mu godność doktora honoris causa.

Opublikował m.in.: Klauzula rebus sic stantibus w rozwoju historycznym (Lwów 1926), Wpływ zmiany stosunków na zobowiązania (Klauzula rebus sic stantibus – jej renesans w dobie współczesnej) (Lwów 1926), Der Einfluß veränderter Umstände auf die schuldverhältnisse in der polnischen Rechtsprechung und Literatur (Berlin 1929), Podstawowe zagadnienia z zakresu ochrony posiadania (Lwów 1929), Czasowe ograniczenie roszczeń posesoryjnych (Lwów 1931), Kilka uwag o znaczeniu rejestru statków powietrznych w zakresie praw rzeczowych (Poznań 1937), Prawo prywatne międzynarodowe, cz. I (Lwów 1935), Z problematyki stosowania obcych norm kolizyjnych. Ustawowe uregulowanie uwzględnienia obcych norm kolizyjnych w polskim prawie międzynarodowym prywatnym (Kraków 1959).

Jego uczniami byli m.in.: Bronisław Walaszek, Sylwester Wójcik, Mieczysław Sośniak, Franciszek Zachariasiewicz, Józef Skąpski, Maksymilian Pazdan, Edward Drozd, Andrzej Mączyński.

Zmarł w Krakowie 1 października 1987 w wieku 87 lat. Pochowany został 8 października 1987 na Cmentarzu Rakowickim.