Andrzej Tymowski herbu Sas ps. Nowakowski (ur. 22 grudnia 1922 w Łodzi, zm. 15 października 2002 w Warszawie) – polski socjolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW, Dyrektor Programów Międzynarodowych, kapral podchorąży Armii Krajowej, intendent III plutonu 3. kompanii batalionu Parasol, powstaniec warszawski.

II wojna światowa

Syn Jana Tymowskiego i Celiny Bojanowskiej. Podczas okupacji hitlerowskiej początkowo działał w kompanii "Wawer" batalionu "Kiliński". Następnie wprowadzony przez Jerzego Jarkiewicza (ps. "Leszek") w szeregi batalionu "Parasol" . W stopniu kaprala podchorążego pełnił tam m.in. funkcje intendenta III plutonu 3. kompanii. Brał również udział w akcjach bojowych (m.in. odbicie z rąk niemieckich Benedykta Sylwestrowicza ps. "As"; znajdował się w grupie osłony). W 1944 uczestniczył w powstaniu warszawskim. Ciężko ranny na Woli, przeszedł amputację nogi.

Edukacja i tytuły naukowe

Student prawa na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. W 1945 r. zdobył tytuł magistra prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 40. studiował nauki ekonomiczne na Sorbonie we Francji. W 1951 r. uzyskał stopień doktora praw. Od 1964 r. pracował w Instytucie Pracy. W latach 70. odbywał staż na European Centre for Social Wolafre Training w Wiedniu. W 1976 r. był ekspertem przy ONZ w grupie debatującej w sprawie minimum poziomu życia. Dwa lata później otrzymał od Rady Państwa tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych.

Funkcje

Od 1978 r. był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnił tam również funkcję prorektora. W latach 80. był radnym Stołecznej Rady Narodowej. W sierpniu 1980 r. znajdował się w grupie ekspertów przybyłych z Warszawy, którzy wsparli Międzyzakładowy Komitet Strajkowy na Pomorzu. W latach 1981-1982 pełnił rolę wiceprzewodniczącego Rady Programowo-Konsultacyjnej przy Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych NSZZ Solidarność. Od 1984 r. był dyrektorem Instytutu Profilaktyki i Resocjalizacji. Od 1986 do 1989 r. zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. W latach 90. był przewodniczącym Rady Polityki Społecznej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej. Był również wykładowcą WSSE.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal im. W. Szuberta

W 2008 r. jego imieniem nazwano Śródmiejski Ośrodek Opiekuńczy w Warszawie.