Antoni Mińkiewicz (ur. 16 września 1881 w Łyczówce koło Starokonstantynowa w guberni wołyńskiej, zm. ok. 1920) – polski inżynier górnik, działacz społeczny, minister.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Absolwent I Gimnazjum w Żytomierzu. Wstąpił na studia na Uniwersytet Kijowski z którego został usunięty za udział w polskich organizacjach młodzieżowych i udział w patriotycznej manifestacji. Następnie studiował w Akademii Górniczej w Leoben.

Później został zatrudniony jako inżynier górniczy w Kopalnii „Józef” na Starym Olkuszu. Jako prezesem Komitetu Ratunkowego w Olkuszu przyczynił się m.in. do utworzenia w 1916 polskiego Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego, oddziału Polskiego Towarzystwa Turystycznego i wydawania dwutygodnika Kronika Powiatu Olkuskiego.

W okresie od 23 października 1918 do 4 listopada 1918 i od 17 listopada 1918 do 30 września 1919 był ministrem aprowizacji w rządach: Józefa Świeżyńskiego, Jędrzeja Moraczewskiego i Ignacego Jana Paderewskiego.

Od stycznia 1920 był naczelnym komisarzem Zarządu Cywilnego Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego. 12 lipca 1920 jechał pociągiem na trasie Płoskirów - Krzemieniec, który został zaatakowany przez oddziały radzieckie, podczas którego Mińkiewicz zginął lub dostał się do niewoli w której zmarł.