Władysław Król (ur. 30 października 1907 w Kijanach, zm. 29 stycznia 1991 w Łodzi), polski sportowiec, reprezentant Polski w piłce nożnej i hokeju na lodzie, trener piłkarski i działacz sportowy.

Sportowiec

Piłkarz

Karierę sportową zaczął w 1921 r. w drużynie piłkarskiej KS "Lublinianka". Latem 1928 roku przeszedł do Łódzkiego Klubu Sportowego, wkrótce stając się ulubieńcem kibiców i najlepszym strzelcem w historii klubu (96 bramek w I lidze). W 1932 został wicekrólem strzelców polskiej I ligi, ustępując jedynie Kajetanowi Kryszkiewiczowi. W okresie międzywojennym rozegrał ponad 300 meczów w barwach ŁKSu (wliczając spotkania towarzyskie), w których zdobył 295 goli. W piłkarskiej reprezentacji Polski wystąpił w 4 meczach, zdobywając 2 bramki. Brał między innymi udział w eliminacjach do Mistrzostw Świata w 1934 r..

Hokeista

Przez całą karierę zawodniczą związany z ŁKS Łódź. Wielokrotnie reprezentował Polskę w hokeju na lodzie. W drużynie hokejowej grał od chwili jej powstania w 1929 r. do 1951 r.. Wystąpił m.in. w turnieju hokeja na lodzie podczas Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen 1936 oraz na mistrzostwach świata w Pradze w 1938.

Trener

Szkoleniowiec

Piłka Nożna

Od 1946 r. po uzyskaniu uprawnień instruktorskich prowadził treningi zespołów piłkarskich. Prowadził m.in. drużynę Widzewa Łódź w rozgrywkach II ligi w latach 1950-1951, by później objąć drużynę ŁKS Łódź i poprowadzić ją do największych sukcesów w historii klubu. W 1957 klub pod jego wodzą zdobył Puchar Polski, a w 1958 pierwsze w historii Łodzi Mistrzostwo Polski. Sukces ten powtórzył również z drużyną juniorów ŁKS Łódź – zdobywając mistrzostwo Polski do lat 19 w 1962 r.

Hokej na lodzie

Hokeistów w Łódzkim Klubie Sportowym trenował od początku powstania tej dyscypliny w klubie. Największe sukcesy to: wicemistrzostwo Polski w 1946 roku oraz brązowy medal wywalczony w rok później. W 1953 roku wraz z juniorami ŁKS Łódź sięgnął po mistrzostwo Polski.

W latach 1949 – 1950 trener kadry narodowej.

Wychowawca

Władysław Król był trenerem i wychowawcą wielu łódzkich sportowców. Był również aktywnym działaczem społecznym w pionie szkoleniowym Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, a także w Łódzkim Klubie Olimpijczyka oraz w Radzie Programowej Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi. W 1978 r. został jednym z laureatów konkursu Fair-Play, organizowanego przez Polski Komitet Olimpijski i redakcję "Sztandaru Młodych". Został także doceniony przez łodzian, jako jedna z najważniejszych postaci w historii miasta, w konkursie "I ty możesz przejść do historii". Doczekał się również ulicy nazwanej swoim imieniem.

***

jeden z najwybitniejszych sportowców Łodzi, reprezentacyjny hokeista i piłkarz, olimpijczyk z Ga-Pa, szkoleniowiec, działacz, wychowawca młodzieży. Urodzony 30 października 1907 w Nałęczowie w robotniczej rodzinie Szczepana i Rozalii Tarka, po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej uczęszczał do Szkoły Rzemiosł w Lublinie, gdzie uzyskał uprawnienia mechanika (1926).

W tym zawodzie pracował kolejno w: Lubelskiej Wytwórni Samolotów, a po przeniesieniu się do Łodzi (1928) w Fabryce Maszyn Włókienniczych Müllera i Seidla, a następnie (1931-1946) w Elektrowni Łódzkiej S.A. (mechanik brygadzista).

Po dziecięcych zabawach sportowych w Nałęczowie, życie zawodnicze rozpoczął w lubelskim Wojskowym Klubie Sportowym (1921), najpierw w piłkarskim zespole juniorów (mimo, iż jako uczeń objęty był zakazem gry w drużynach klubowych), a potem (1924) seniorów. Za namową piłkarza ŁKS Antoniego Kowalskiego dalsze jego losy związane są z Łodzią i Łódzkim Klubem Sportowym (debiut w I zespole 14 marca 1928), któremu pozostał wierny do końca życia.

Na piłkarskim boisku rozegrał w jego barwach (1928-1946) ponad 450 meczów, strzelając (tylko w spotkaniach ligowych) 104 bramki (setną jubileuszową zdobył w meczu z Ruchem Wielkie Hajduki w 1937). Dostąpił także zaszczytu reprezentowania barw Polski (1933-1937), w czterech  meczach zdobył dwa gole.

Okazało się jednak, że największą pasją jego sportowego życia był hokej na lodzie. Zainteresował się nim zawodniczo zimą 1929/1930 z chwilą powstania sekcji ŁKS. Był organizatorem, trenerem zespołu i jak się okazało, jedynym łódzkim hokeistą okresu międzywojennego, który awansował do drużyny narodowej (debiut w Krynicy 26 lutego 1934) w której rozegrał (1934-1939) 19 spotkań i zdobył 3 bramki (ostatni mecz hokejowy grał w lidze 5 lutego 1950 z Górnikiem Janów).

Wystąpił m. in. w międzynarodowych turniejach w Krynicy, Szwajcarii, mistrzostwach świata w Pradze (1938) i IO. Obok piłki nożnej i hokeja - grał także w tenisa. Przez wiele lat (1931-1938) był  w klubie niedościgniony, ale tylko raz (1938) zdobył w singlu tytuł mistrza Łodzi.

Pracę szkoleniowo-trenerską rozpoczął od hokeja (1931) doskonaląc swoje umiejętności poprzez wiele kursów przed i po II wojnie światowej. W czasie opieki nad hokeistami ŁKS (1931-1962) wyszkolił wielu świetnych zawodników, a  wśród nich olimpijczyków: K. Birulę - Białynickiego, W. Kosyla, J. Potza. Jeszcze większe sukcesy osiągnął jako szkoleniowiec piłkarski (od 1959 trener klasy "S") w ŁKS: wicemistrzostwo Polski (1954), Puchar Polski (1957) i wreszcie mistrzostwo Polski (1958 - słynni "rycerze wiosny").

Ukoronowaniem wieloletniej pracy szkoleniowej z  młodzieżą piłkarską był tytuł mistrza Polski juniorów, który zdobył ŁKS (1962) pod wodzą swojego zasłużonego piłkarza, hokeisty i szkoleniowca.

Był także znanym, cenionym i ofiarnym działaczem, m. in. kapitanem sportowym PZHL, ŁOZHL, ŁOZPN, członkiem zarządu ŁKS, aktywnie uczestniczył w pracach Łódzkiego Klubu Olimpijczyka i Radzie Programowej Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi.

Odznaczony m. in. Krzyżami: Oficerskim (1979) i Kawalerskim (1972) OOP. Żonaty (Wanda Andrzejewska), małżeństwo było bezdzietne. Zmarł w Łodzi 29 stycznia 1991 i pochowany został na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej.

Źródło: http://olimpijski.pl