Karol Niemira (ur. 28 października 1881 w Warszawie, zm. 8 lipca 1965 w Czubinie) – polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy diecezji pińskiej.

Urodził się 28 października 1881 roku w Warszawie, w Królestwie Polskim, w Imperium Rosyjskim. Pochodził z kresowej rodziny ziemiańskiej. Osierocony we wczesnym dzieciństwie, trafił do domu opiekuńczego sióstr zakonnych; już jako dorosły podjął decyzję o wyborze kapłańskiej drogi życiowej i w 1904 wstąpił do seminarium w Warszawie. Po ukończeniu warszawskiego seminarium naukę kontynuował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, wieńcząc studia doktoratem z prawa kanonicznego. Święcenia kapłańskie przyjął 13 listopada 1911 w Warszawie.

Pierwszą placówką duszpasterską ks. Niemiry stała się parafia św. Anny w Łodzi, gdzie był wikariuszem do 1913. Przeszedł wówczas na stanowisko wikariusza w parafii archikatedralnej warszawskiej, gdzie następnie - od 1920 - był proboszczem. W 1917 otrzymał godność kanonika kapituły metropolitalnej warszawskiej. W 1919 pełnił posługę kapelana wojskowego. W 1926 przeniesiony został na proboszcza parafii św. Augustyna w Warszawie. W stolicy uczestniczył w życiu społecznym i politycznym; od 1926 zasiadał w radzie miejskiej, był również aktywnym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.

10 czerwca 1933 został mianowany na biskupa pomocniczego pińskiego, z tytularną stolicą biskupią Tavio. Sakrę odebrał 15 sierpnia 1933 roku w Pińsku z rąk ordynariusza diecezji Kazimierza Bukraby. W czerwcu 1937 wyświęcił na księdza przyszłego jezuickiego misjonarza, arcybiskupa Lusaki i kardynała Adama Kozłowieckiego. Po kilkuletniej pracy w diecezji Niemira przeżył zajęcie Pińska przez wojska radzieckie we wrześniu 1939; został wówczas wysiedlony i powrócił do Warszawy, gdzie spędził okres okupacji. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej, podobnie jak biskup Bukraba, bez powodzenia starał się u władz niemieckich o powrót do diecezji pińskiej. Rezydował w swoim dawnym probostwie św. Augustyna i z racji sąsiedztwa parafii z gettem warszawskim brał udział w przerzucaniu Żydów na stronę aryjską.

Powrót do diecezji okazał się dla biskupa niemożliwy również po II wojnie światowej. Niemira rezydował do końca życia w Warszawie i pobliskim Czubinie, gdzie zmarł w lipcu 1965. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.