Edmund Malinowski (ur. 4 października 1885 w Dobrzyniu nad Wisłą, zm. 4 listopada 1979 w Warszawie) – polski botanik i genetyk.

Edmund Malinowski studia odbył w Genewie. Od 1915 zaczął zajmować się genetyką, prowadząc stację doświadczalną w Morach pod Warszawą. W latach 1915-1918 docent na Politechnice Warszawskiej. Od 1919 profesor Uniwersytetu w Poznaniu. Od 1919 prowadził zakład doświadczalny w Skierniewicach. Od 1920 profesor genetyki i hodowli roślin w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Od 1929 członek Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1930 Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1952 członek Polskiej Akademii Nauk. W roku 1960 uzyskał doktorat honoris causa Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Jest autorem pionierskich prac na temat konkurencji porostów naskalnych (1911, 1912) oraz wielu publikacji z zakresu genetyki roślin, dotyczących m.in. mieszańców pszenicy, heterozji, chorób wirusowych ziemniaka. Prace dotyczące heterozji wykazały dziedziczność nie tylko u roślin obcopylnych, ale także u samopylnych. Wykazał powstawanie mutacji u petunii i fasoli.

W wyniku badań nad mutacjami i wielokrotnym allelomorfizmem (allele) u petunii sformułował koncepcję współdziałania genów strukturalnych i regulatorowych, które warunkują m.in. typ wzrostu rośliny.

W 1951 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ojciec Edmunda – Maksymilian Malinowski był posłem na sejm i senatorem.

Wybrane publikacje

Prace naukowe

• "Świat roślin" (1912),
• "Mieszańce pszenic" (1914),
• "Studia nad mieszańcami pszenicy" (1919),
• "Analiza genetyczna kształtów nasion u fasoli" (1921),
• "Problemat heterozji w świetle doświadczeń nad mieszańcami fasoli" (1924),
• "Morfologia roślin" (1965).

Podręczniki

• "Dziedziczność i zmienność" (1927),
• "Anatomia roślin" (wydanie 1. - 1938, wydanie 9. - 1981),
• "Genetyka" (wydanie 1. - 1958, wydanie 5. - (1978).