Ignacy Marceli Komorowski (ur. 13 stycznia 1824, zm. 14 października 1857) – polski kompozytor.

Uczył się u znanych polskich wiolonczelistów i skrzypków: J. Hornziela w zakresie gry na skrzypcach i J. Szablińskiego oraz A. Hermana w zakresie gry na wiolonczeli. Od 1850 pracował jako wiolonczelista w Teatrze Wielkim w Warszawie, a także wykonawca w gronach kameralnych części ze swoich pieśni.

Komorowski zmarł na gruźlicę. Pochowany na warszawskich Powązkach (13, IV).

Był bratem Józefa Walentego, znanego aktora sceny warszawskiej.

Jan Lechoń zanotował w swym dzienniku pod datą 16 sierpnia 1950:

  Przypomniała mi się pieśń Ignacego Komorowskiego Kalina do słów Lenartowicza, a potem jego pomnik na Powązkach, jakiś chłopiec wiejski z wiankiem w rękach i napis „Śpiewakowi Kaliny”. Moja matka, ile razy chodziliśmy na Powązki, zawsze mnie prowadziła na ten grób także. I nieraz śpiewała Kalinę, a ja płakałem, rozumiejąc, że musi być bardzo nieszczęśliwa, skoro śpiewa tak strasznie smutne piosenki.

Twórczość

W swojej twórczości starał się naśladować ryt Stanisława Moniuszki . Jest autorem kilku popularnych w XIX wieku pieśni:

• Kalina ze słowami T. Lenartowicza,
• Bo na tym świecie śmierć wszystko zmiecie znana też jako Pieśń masek z „Marii” A. Malczewskiego (wykonywana przez alt z towarzyszeniem chóru),
• Chociaż to życie idzie po grudzie do słów Wincenta Pola, w rytmie poloneza,
• Drzem sobie duszo do słów E. Wasilewskiego,
• Wisła,
• Ukrainiec,
• Maciek.