Jan Adolf Hertz (ur. 9 lutego 1878 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 1943 w Śródborowie) – polski publicysta, dramaturg, poeta, krytyk teatralny i tłumacz.

Absolwent I LO im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim.

Jako dziennikarz publikował m.in. w "Przeglądzie Tygodniowym", "Niwie" czy "Rozwoju". Pierwszy tomik wierszy, zatytułowany Z teki wrażeń wydał w 1901 roku.

Pierwszy sukces teatralny odniósł komedią U źródła cnót z 1910 roku. Do jego najpopularniejszych dzieł dramaturgicznych należą Książę Józef Poniatowski (1917) czy Podróż poślubna pana dyrektora (1931).

Największy sukces odniósł Młody Las (1916), sztuka oparta na prawdziwych wydarzeniach ze strajku szkolnego 1905 roku, który odbył się w I LO im. Bolesława Chrobrego. Entuzjastycznie przyjęta przez krytyków została zekranizowana przez Józefa Lejtesa w 1934.

Zmarł śmiercią samobójczą, gdy podczas II wojny światowej został porwany przez gestapo.

Symboliczny grób Jana Adolfa Hertza znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 205–IV–1).

Twórczość (wybór)

• A teraz co?, 1904
• U źródła cnót, 1910 (komedia)
• Młody las, 1916
• Książę Józef Poniatowski, 1917
• Podróż poślubna pana dyrektora, 1931
• Przebudzenie
• Z teki wrażeń
• Związek dusz
• Cisza wieczorna