Hieronim Feicht (ur. 22 września 1894 w Mogilnie, zm. 31 marca 1967 w Warszawie) – polski muzykolog i kompozytor, badacz muzyki dawnej, szczególnie polskiego średniowiecza, renesansu i baroku, ksiądz Zgromadzenia Księży Misjonarzy.

Odbył studia teologiczne w Instytucie Teologii Księży Misjonarzy w Krakowie (1914–1918) oraz muzyczne (organy, fortepian, teoria) u B. Wallek-Walewskiego, następnie w konserwatorium lwowskim u M. Sołtysa oraz na Uniwersytecie Jana Kazimierza u A. Chybińskiego (muzykologia). W 1925 otrzymał stopień doktorski za pracę "Kompozycje religijne Bartłomieja Pękiela". W latach 20 studiował w Fryburgu chorał gregoriański u P. Wagnera. Wykładał na większości polskich uczelni muzycznych: we Lwowie, Krakowie, Wrocławiu (rektor PWSM 1948–1952 i kierownik katedry muzykologii na Uniwersytecie Wrocławskim) (1946–1952), Poznaniu, Lublinie i Warszawie. Od 1952 wykładowca muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim i Poznańskim. W 1946 uzyskał habilitację, a w 1961 tytuł profesora zwyczajnego. Od 1956 kierował katedrą muzyki kościelnej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1955 do 1956 wiceprezes Związku Kompozytorów Polskich.

Zmarł w 1967 roku, spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 185-II-1)[1].

W roku 1999 Sekcja Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich ufundowała coroczną Nagrodę im. Ks. Prof. Hieronima Feichta przyznawaną młodym muzykologom.

Twórczość (wybór)

• Polifonia renesansu (1957)
• Muzyka w okresie polskiego baroku (1958)
• Bogurodzica (1962)
• Muzyka liturgiczna w polskim średniowieczu (1965)
• Rozwój pieśni w polskim średniowieczu (1965)