Stanisław Car (ur. 26 kwietnia 1882 w Warszawie, zm. 18 czerwca 1938 tamże) – polski prawnik, polityk, wiceminister, a następnie minister sprawiedliwości. W latach 1930–1935 wicemarszałek Sejmu III kadencji, następnie marszałek Sejmu IV kadencji (1935–1938), wolnomularz.

Pochodził z rodziny inteligenckiej. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim do 1905, a następnie na Uniwersytecie w Odessie (absolwent rocznika 1907). Odbył aplikację sądową (1908–1911), uzyskał wpis na listę adwokatów przysięgłych i otworzył kancelarię adwokacką. Był sędzią pokoju XI okręgu w Warszawie w 1915.

Bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego, aż do śmierci marszałka w 1935.

Należał do BBWR, gdzie był członkiem prezydium klubu parlamentarnego, a następnie także wiceprezesem koła (od sierpnia 1931). Współtworzył projekt konstytucji kwietniowej (współautor tez konstytucyjnych i generalny referent projektu).

Odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski, pośmiertnie, 20 czerwca 1938 Orderem Orła Białego, a także wieloma odznaczeniami polskimi i zagranicznymi, m.in. Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.

Nazwisko oraz rola, jaką spełniał wobec Piłsudskiego (wykładnia prawa w sposób możliwie najkorzystniejszy dla jego celów politycznych) przyniosły mu ironiczny przydomek „Jego Interpretatorskoje Wieliczestwo”.