Antoni Brodowski herbu Łada (ur. przed 26 grudnia 1784 w Warszawie, zm. 31 marca 1832 tamże) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim.

W latach 1805–1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Jego nauczycielami byli: Felix Ivo Leicher, Kappler, Pink i Jacques Jean Baptiste Augustin. Studia malarskie odbył w Paryżu u Jaques'a Louis Davida i François Gérarda. W 1814 powrócił do Warszawy i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Jego uczniami byli: Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz.

Portretował między innymi: Juliana Ursyna Niemcewicza, arcybiskupa Szczepana Hołowczyca (1828), Stanisława Kostkę Potockiego, księcia Józefa Poniatowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Ludwika Osińskiego, kasztelana Mostowskiego, księcia Bohusza oraz Jana Pawła Woronicza. Namalował także portret brata Karola oraz autoportret.

Tworzył również kompozycje na tematy mitologiczne i biblijne, m.in. Gniew Saula na Dawida, Edyp i Antygona, Parys w czapce frygijskiej oraz historyczne: Car Aleksander I wręczający dyplom Uniwersytetowi Warszawskiemu.

Jest autorem książki Co stanowi szkołę malarską (1824).

Miał 2 synów: Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami. Był stryjecznym dziadkiem pisarza Feliksa Brodowskiego.

W 1825 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy.