Książę Józef Jan Giedroyć herbu Hippocentaurus (ur. 19 marca 1795 w Noseliszkach w województwie wileńskim, zm. 24 stycznia 1847) – major Wojsk Polskich, jeden z przywódców powstania listopadowego na Litwie.

W lipcu 1812 wstąpił do 18. Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego w randze podporucznika. W jego szeregach odbył kampanię rosyjską. 14 kwietnia 1813 przeniesiony do 6. Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego, z którym walczył w bitwie pod Lipskiem i wziął udział w szarży pod Wachau na szesnaście pułków jazdy nieprzyjacielskiej. W czasie tej bitwy był adiutantem generała Charlesa Lefebvre-Desnouettesa. W 1814 wstąpił do 2. Pułku Strzelców Konnych. W 1824 złożył dymisję z armii.

W czasie powstania listopadowego, 28 marca 1831 wraz z Dominikiem Dowborem i Jakubem Tomkowiczem wystąpił na czele młodzieży w Telszach (wówczas było to miasto powiatowe) i wspólnie z oddziałem Józefa Syrowicza zmusił garnizon wojsk rosyjskich do ewakuacji. W pierwszej połowie maja na czele oddziału partyzantów nękał patrole wojsk rosyjskich w okolicach Wilna.

Jesienią 1831 przekroczył granicę pruską i we wrześniu 1832 przybył do Zakładu Wojskowego Polskiego w Bourges. Od 1840 w Paryżu studiował w Szkole Dróg i Mostów. Pracował jako konduktor w żegludze na Sekwanie i dorabiał jako latarnik zapalający latarnie gazowe.

Pochowany na paryskim cmentarzu Montmartre.