Andrzej Boroń (ur. 6 sierpnia 1926 r. w Kołomyi, zm. 21 września 1949 r. we Wrocławiu) – działacz antykomunistyczny, polski osadnik wojskowy na Ziemiach Odzyskanych, właściciel gospodarstwa ogrodniczego "Tanza" na podwrocławskim Muchoborze Wielkim.

Był bratem Jerzego Boronia, najmłodszym z czworga dzieci Stanisława Boronia, wieloletniego dyrektora Państwowego Gimnazjum Męskiego nr 5 im. Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi (zamordowanego w 1943 r. w obozie koncentracyjnym na Majdanku) i Jadwigi z Czajkowskich (polskiej Ormianki blisko spokrewnionej z Michałem Czajkowskim).

Absolwent Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu. Zdemobilizowany w 1946 roku por. LWP. W 1947 r. Andrzej Boroń wziął udział w akcji odbicia więźniów, przeprowadzonej w okolicach Psiego Pola. Ponadto przeprowadził kilka akcji, mających na celu zdobycie funduszy na działalność konspiracyjną. Ujęty we Wrocławiu, w piwnicy budynku przy ul.M.Skłodowskiej-Curie, wraz z Kazimierzem Oskierką, 30 lipca 1949 r. Skazany na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia, wyłącznie za rzekome przestępstwa kryminalne, jako "jeden z najniebezpieczniejszych przestępców" powojennego Wrocławia, przez Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu (w trybie postępowania przyśpieszonego), pod przewodnictwem mjra Edwarda Jęczmyka (30 orzeczonych wyroków śmierci).

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Bolesław Bierut, decyzją z dnia 29 sierpnia 1949 r., nie skorzystał z prawa łaski.

Andrzej Boroń zginął 21 września 1949 r. o godz. 19:00, w piwnicy wrocławskiego więzienia przy ul.Kleczkowskiej, od salwy karabinowej plutonu egzekucyjnego. Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu w miejscu określanym obecnie, jako kwatera bezimiennych ofiar.

Odznaczenia

• 1946 – Medal Zwycięstwa i Wolności 1945