Aleksander Soliński, ps. Mrówka, Albatros, Kobuz Ojciec (ur. 9 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1989 tamże) – instruktor harcerski, harcmistrz, dowódca plutonu w Baonie Wigry, nauczyciel i wychowawca młodzieży, działacz turystyczny i krajoznawca.

Urodził się w Warszawie, wychował na warszawskiej Pradze, gdzie ukończył Gimnazjum im. Roeslerów. W marcu 1929 wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego zasilając szeregi 49 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, w której był zastępowym. W tym samym roku złożył Przyrzeczenie Harcerskie. Od 1932 do 1934 pełnił funkcje zastępowego w 12 WDH, a od 1934 – przybocznego w 78 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Króla Władysława Jagiełły działającej w Szkole Powszechnej nr 30 przy ul. Kawęczyńskiej 2. Następnie po powrocie ze służby w wojsku – od czerwca 1938 do sierpnia 1939 – był jej drużynowym.

W okresie okupacji hitlerowskiej 1939–1944 organizował działania konspiracyjnego harcerstwa na Targówku Przemysłowym i Pradze. W tym okresie pełnił funkcję drużynowego drużyny Szarych Szeregów używającej kryptonimu "78 Czambuł Żółtej Ordy", a następnie szaroszeregowego oznaczenia CP-100, a później w drużynie Bojowych Szkół - BS-PR-100, której trzon stanowili członkowie 78 WDH z okresu przedwojennego.

Uczestniczył w akcjach małego sabotażu organizacji "Wawer" (m.in. rozklejanie ulotek), uczestniczył w szkoleniach strzeleckich "Wiarus" i klasy "A". Był absolwentem II turnusu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty "Agricola".

9 sierpnia 1942 poślubił Halinę Raczyńską, harcerkę przedwojennej 21 WŻDH i konspiracyjnej 78 WŻDH, późniejszą łączniczkę Batalionu "Wigry". 24 grudnia 1942 po ukończeniu konspiracyjnego kursu podharcmistrzowskiego, rozkazem Naczelnika Szarych Szeregów, uzyskuje stopień podharcmistrza.

W styczniu 1944 drużynę BS-PR-100 włączono, jako III Pluton Kompanii "Edward", do Batalionu Harcerskiego Wigry. Aleksander Soliński został dowódcą tego plutonu. Wraz z nim walczył w powstaniu warszawskim na Starym Mieście, a po jego upadku przeszedł kanałami do Śródmieścia.

Po wyzwoleniu pomaga przy organizowaniu Ośrodka Harcerskiego Osowiec (Hufiec Grodzisk Mazowiecki), gdzie pełnił funkcję Kierownika Kursu Zastępowych. We wrześniu 1945 reaktywował 78 Warszawską Drużynę Harcerską i prowadził ją do rozwiązania ZHP w 1950, a następnie w latach 1956–1958. W 1958 założył 260 WDH (od 1961 Szczep 260 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych) przy Szkole Podstawowej nr 50 przy ul. Jagiellońskiej, którą prowadził przez prawie 30 lat. W szczepie zorganizował jedyną w Warszawie harcerską orkiestrę dętą. W czasie pełnienia funkcji instruktorskich w ZHP Aleksander Soliński był Społecznym Inspektorem Ruchu Drogowego i prowadził Koło Młodzieżowej Służby Ruchu (MSR). Koło to w roku szkolnym 1971/72 zdobyło I miejsce i Puchar Przechodni w konkursie "Bezpieczeństwo dziecka na drodze". Przeszkolonych zostało ponad 100 harcerzy, a ponad 500 uczniów szkoły uzyskało karty rowerowe. Podczas rajdów, obozów i biwaków inspirował harcerzy ze szczepu do wyszukiwania i gromadzenia ciekawych pamiątek historycznych, które gromadzono w izbie harcerskiej – ocenianej jako jedną z najlepszych w Warszawie, inspirował też działalność turystyczno-krajoznawczą, propagując m. in. rajdy szlakami walk oręża polskiego. Od 1975 w ramach akcji gazety "Express Wieczorny" – "Nie jesteś sam" Szczep 260 WDHiZ pod jego kierownictwem opiekował się dziećmi ociemniałymi w Laskach k. Warszawy.

Pełnił wiele funkcji w hufcach praskich, m.in. w latach 1945–1947 – zastępcy komendanta Hufca Warszawa Praga, 1958–1960 – namiestnika drużyn młodszych Hufca Praga Centralna. W 1959 otrzymał stopień harcmistrza, a w 1986 Odznakę Wzorowego Drużynowego Hufca.

Początkowo pracował jako urzędnik, później jako kierownik szkolnej świetlicy, a po ukończeniu Zaocznego Studium Nauczycielskiego (1959) jako nauczyciel w szkołach podstawowych na warszawskiej Pradze Północ, gdzie nauczał geografii i zajęć praktyczno-technicznych (ZPT); ostatnio w Szkole Podstawowej nr 50 przy ul. Jagiellońskiej 7.

Aleksander Soliński zmarł 17 kwietnia 1989, w wieku 75 lat i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w kwaterze 83D-4-16. W uznaniu zasług władze Warszawy na wniosek Komendy Hufca ZHP Warszawa Praga Północ nadały jego imię jednej z ulic na Zaciszu.

Odznaczenia i wyróżnienia

Za działalność społeczną został odznaczony wieloma medalami i odznaczeniami państwowymi m.in.

• Srebrną Honorową Odznaką "Za Zasługi dla Warszawy" (1965)
• Srebrnym Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" (1967)
• Złotym Krzyżem Zasługi (1969)
• Medalem za Warszawę 1939-45 (1972)
• Krzyżem Partyzanckim (1973)
• Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1975)
• Złotą Odznaką im. Janka Krasickiego (1975)
• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977}
• Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1977)
• Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego
• Srebrną Honorową Odznaką PTTK
• Odznaką Przyjaciela Dziecka
• Odznaką Grunwaldzką
• I innymi

Ponadto za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej został wyróżniony Nagrodą II Stopnia Ministra Oświaty i Wychowania (1972)