Dorota Łempicka ps. "Dorota" (ur. 3 lutego 1926, zm. 1/2 sierpnia 1944 w Warszawie) – uczestniczka powstania warszawskiego, łączniczka, sanitariuszka w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” Armii Krajowej.

Podczas okupacji hitlerowskiej działała w konspiracji. 1. dnia powstania warszawskiego została ciężko ranna na Woli. Zmarła z odniesionych ran w drodze do Szpitala im. Karola i Marii mieszczącego się przy ul. Leszno 136. Miała 18 lat. Pochowana wraz z sanitariuszkami: Anną Wajcowicz i Anną Kołdoń na Powązkach Wojskowych w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka".

Została odznaczona Krzyżem Walecznych. Pośmiertnie mianowana podharcmistrzynią.

Jej pradziadek Piotr Michałowski był malarzem, zaś ojciec – Dominik Łempicki, poległ w obronie Warszawy w 1939.

W książce "Pamiętniki żołnierzy baonu »Zośka« można znaleźć wzmiankę we wspomnieniu Stanisławy Kwaskowskiej (Pani Stasi), że Dorota przeczuwała swoją śmierć. Była przekonana, że zginie nie tylko pierwszego dnia, ale i podczas pierwszej akcji powstańczej.