Jadwiga Falkowska, ps. „Jaga”, „Ludwika”, „Zdzisława” (ur. 13 listopada 1889 w Twerze, zm. 7 sierpnia 1944 w Warszawie) – jedna z założycielek polskiego harcerstwa dziewcząt. Nauczycielka, działaczka społeczna, instruktorka harcerska, harcmistrzyni Rzeczypospolitej, fizyk, asystentka na Politechnice Warszawskiej i na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

Urodziła się w Twerze w Rosji. Od 1908 studiowała we Lwowie i tam w 1911 zetknęła się po raz pierwszy ze skautingiem żeńskim. Pracując jako nauczycielka rozpoczęła już w 1911 organizację dziewczęcych drużyn skautowych w Małopolsce.

W 1912 została komendantką drużyn żeńskich, objęła też po Oldze Drahonowskiej III Lwowską Drużynę Skautową im. Emilii Plater. Przed wybuchem I wojny światowej organizowała żeńskie drużyny w Wilnie, Poznaniu, Warszawie, organizowała żeńskie kursy skautowe. W latach 1915–1918 przebywała w Moskwie, organizowała tam (kontynuując studia z zakresu fizyki) polskie drużyny na wychodźstwie. Po powrocie do kraju weszła w 1919 w skład pierwszego Naczelnictwa ZHP.

W latach dwudziestych była dwukrotnie komendantką Chorągwi Warszawskiej Harcerek, a także w latach 1926-1927 pełniła funkcję Naczelniczki Głównej Kwatery Żeńskiej ZHP. W 1928 była komendantką II Ogólnopolskiego Zlotu Harcerek. Uczestniczyła w VIII Światowej konferencji WAGGGS w Szwajcarii w 1934.

W czasie II wojny światowej w konspiracji. W latach 1942-1944 zastępczyni szefa Wojskowej Służby Kobiet AK. Zginęła zastrzelona przy al. Niepodległości 223, przez żołnierzy brygady RONA podczas powstania warszawskiego. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze 27A.