Otto Hausner (ur. 1827 w Brodach, zm. 26 lutego 1890 we Lwowie) – polski historyk sztuki, polityk, pisarz, mówca i erudyta. Poseł demokratyczny w Radzie Państwa w parlamencie austriackim, oraz na Sejm Galicyjski.

Przedstawiciel bogatej lwowskiej rodziny kupieckiej pochodzenia niemieckiego. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim, a następnie medycynę w Wiedniu i Berlinie. W 1870 roku stał się właścicielem miejscowości Siemianówka w ziemi lwowskiej.

W 1873 został członkiem Sejmu Galicyjskiego, a w 1878 austriackiej Rady Państwa. W listopadzie 1878 roku na znak protestu przeciwko udzielonemu rządowi austriackiemu poparciu w sprawie okupacji Bośni i Hercegowiny wygłosił słynne przemówienie popierające dążenia narodowe słowiańskich mieszkańców tych regionów. Podczas tego przemówienia otwarcie i odważnie bronił także praw społeczeństwa polskiego, jego płomienne wystąpienie poskutkowało patriotyczną demonstracją która miała miejsce we Lwowie i która została brutalnie stłumiona na polecenie centralnych władz w Wiedniu.

W 1879 został wybrany na przewodniczącego Koła Polskiego przy parlamencie austriackim (zgrupowani byli w nim polscy posłowie).

W 50 rocznicę wybuchu powstania listopadowego Hausner znalazł się w komitecie przygotowującym uroczystości w mieście Lwowie, które odbyły się 29 listopada 1880 roku. Podczas obchodów wygłosił patriotyczne przemówienie w którym skierował ostre słowa pod adresem stańczyków, a ich poczynania nazwał „zohydzeniem”.

Honorowy obywatel miast: Lwowa, Brodów, Drohobycza, Sambora, Stanisławowa i Żółkwi.

Był silnym przeciwnikiem polityki niemieckiej. Autorem m.in. dwutomowego leksykonu bitew od początku dziejów ludzkości, wielkim miłośnikiem malarstwa i rzeźby. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.