Ludwik Stefański (ur. 14 lipca 1917 w Krakowie, zm. 28 sierpnia 1982 w Krakowie) – polski pianista, pedagog.

Był jednym z muzycznego rodzeństwa (Krystyna – skrzypaczka, Tadeusz – pianista i kompozytor, Stanisław – wiolonczelista, Mikołaj – pianista, organista). W latach 1932–1934 wraz ze swoim rodzeństwem, przebywał na stypendium we Włoszech, gdzie uczył się gry na fortepianie u Nino Rossiego i kompozycji u Cezare Nordio. W 1938 wraz z rodziną powrócił do kraju. W czasie wojny występował na tajnych koncertach i udzielał lekcji gry na fortepianie. Po wojnie uczył w Liceum Muzycznym i koncertował w duecie z żoną, pianistką Haliną Czerny-Stefańską występując w kraju i za granicą. Od 1948 r. aż do śmierci był wykładowcą na Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1970 r. otrzymał tytuł profesora. Prowadził kursy mistrzowskie w Europie i Japonii. Wychował wybitnych pianistów. Jego uczniami byli m.in.: Kazimierz Kord, Krzysztof Penderecki, Krzysztof Missona, Bogusław Schaeffer, Ikuko Endo, Kevin Kenner, Okitaka Uchara, Ewa Bukojemska.

Był wybitnym interpretatorem dzieł W. A. Mozarta i L. v. Beethovena oraz Fryderyka Chopina. W latach 60. XX wieku nagrywał dla Polskich Nagrań oraz Polskiego Radia. W Akademii Muzycznej w Krakowie jest sala jego imienia; odbywa się także konkurs dla młodych pianistów w Płocku.