Jerzy Łojek ps. Leopold Jerzewski (ur. 3 września 1932 w Warszawie, zm. 7 października 1986 tamże) – polski historyk, działacz opozycji w PRL.

Studia historyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem prof. Emila Kipy w roku 1956, doktoryzował się w 1961, a w roku 1967 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Studia nad prasą i opinią publiczną w Królestwie Polskim 1815-1830. Od 1969 roku związany był z Instytutem Badań Literackich PAN.

We wrześniu 1981 podpisał deklarację założycielską Klubów Służby Niepodległości. Za udział w opozycji oraz badanie sprawy Katynia wielokrotnie szykanowany przez władze komunistyczne, które m.in. sprzeciwiły się nadaniu mu tytułu profesorskiego.

W 1982 zmuszony został do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Przedmiotem jego badań była historia polityczna Polski i Europy XVII-XX w., głównie w zakresie stosunków między Europą a Rosją. Znaczna część badań i publikacji poświęcona jest epoce rozbiorów, głównie okresowi Sejmu Czteroletniego i interwencji dworu petersburskiego w Polsce w 1792 r. oraz powstaniu listopadowemu. W kręgu jego zainteresowań znalazła się historia obyczajów, świadomości społecznej, a także prasy i opinii publicznej. Publikował także poza cenzurą, w wydawnictwach drugiego obiegu. Był jednym z redaktorów naukowych Historii prasy polskiej (t. I-IV, 1976-1980). W 1974 został laureatem nagrody „The Alfred Jurzykowski Fundation Award” za całokształt twórczości.

Od 1989 Fundacja im. Jerzego Łojka przy Instytucie Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku przyznaje co dwa lata Nagrodę im. Jerzego Łojka za wybitne prace dotyczące historii Polski lat 1772–1956.

Ojciec Jerzego Łojka, major Leopold Łojek został zamordowany w Katyniu. Był stryjem Piotra Łojka. Żonaty z Bożeną Mamontowicz-Łojek, która zginęła 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku, w drodze na uroczystości 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.