Stanisław Skoczylas (ur. 1 marca 1875 w Wieliczce, zm. 8 stycznia 1968 w Welwyn Garden City) – polski inżynier górnik i hutnik, profesor zwyczajny, rektor AGH w Krakowie, profesor polskich uczelni w Londynie, senator w II Rzeczypospolitej.

Studiował górnictwo i hutnictwo w Akademii Górniczej w Leoben w Austrii. Po studiach pracował w kopalniach soli i węgla jako inżynier maszyn i warsztatów (Wieliczka, 1907), inspektor budowy maszyn salinarnych (Lwów, 1909), kierownik budowy elektrycznej centrali i warzelni próżniowej (Wieliczka 1911), referent w Ministerstwie Skarbu (Wiedeń, 1911), kierownik Departamentu ds. salin Dyrekcji Skarbu (Lwów, 1915).

W 1918 roku został Dyrektorem Salin w Krakowie, a od 1919 roku – dyrektorem Państwowych Zakładów Salinarnych w Małopolsce. Od października 1923 roku do wybuchu II wojny światowej pracował na AGH. W 1924 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i objął kierownictwo Katedry Maszyn Górniczych. W latach 1924–1926 był dziekanem Wydziału Górniczego, prorektorem w kadencjach 1927/1928 oraz 1930/1931) i przez 2 kadencje rektorem Akademii (1928–1930).

W latach 1933–1935 był wiceprezydentem miasta Krakowa.

Był członkiem BBWR i później OZN. W 1930 roku został senatorem III kadencji (1930–1935) z listy państwowej BBWR. Ponownie został wybrany senatorem V kadencji (1938–1939) z województwa krakowskiego, pracował w komisjach: budżetowej, oświatowej i prawniczej.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w Anglii, gdzie organizował możliwość studiowania dla przebywających tam Polaków i uczył polskich studentów w Polish University College w Londynie. Członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Przeszedł na emeryturę w 1966 roku w wieku 91 lat.

Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.