Cezar (Cezary) Onufrowicz (ur. 1864 w Mińsku, zm. w kwietniu 1929 w Krakowie) – polski lekarz psychiatra, działacz niepodległościowy i społeczny.

Urodził się w Mińsku jako syn Eliasza Onufrowicza i Karoliny z domu Herting; miał siostrę Marię Zofię (1862–1922), po mężu Płoską, i braci Bolesława (1860–1913) i Adama (1856–1914). Rozpoczął studia na Uniwersytecie Kijowskim, ale już od 1888 studiował medycynę na Uniwersytecie w Zurychu; do Szwajcarii emigrował z powodów politycznych. Tytuł doktora medycyny otrzymał w 1894 roku. W Zurychu był prezesem towarzystwa „Sokół”.

Po ukończeniu studiów wrócił do Rosji, gdzie nostryfikował dyplom i przez pewien czas praktykował w zawodzie. Około 1897 związany z Instytutem Marcelego Nenckiego w Sankt Petersburgu, współpracował z Szymonem Dzierzgowskim. Praktykował też w Odessie. Od 1908 roku w Krakowie, gdzie związał się z kliniką neurologiczną Jana Piltza. W 1918 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasług z Koroną na wstążce Medalu za Dzielność – za ofiarną służbę medyczną podczas wojny.

Został pierwszym kierownikiem zakładu dla dzieci z odchyleniami rozwoju umysłowego, założonego w Krakowie przy ul. Kopernika, potem przeniesionego pod adres ul. Wenecja 2. Później był także współwłaścicielem zakładu, który zmienił nieco profil i przyjmował również dorosłych. Jednym z asystentów w zakładzie był Władysław Chłopicki. Po śmierci kierownika instytucję nazwano Lecznicą dla Nerwowo i Psychicznie chorych im. Dra Onufrowicza.

W Krakowie mieszkał pod adresem ul. św. Marka 23, a potem ul. Wenecja 1. Zmarł w kwietniu 1929 roku. Wspomnienie o nim napisał Piltz. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W tym samym grobie pochowane są Konstancja Teodorowicz z domu Onufrowicz (1858–1924) i Aurelia Sikorska.

W 1909 w podróży do Włoch towarzyszył mu Paweł Hulka-Laskowski. Jednym z pacjentów doktora Onufrowicza był Jan Lechoń.