Zygmunt Szypold (ur. 1909, zm. 19 lutego 1964 we Wrocławiu) – biskup starokatolicki, zwierzchnik Polskiego Kościoła Starokatolickiego w latach 1948–1964.

Biskup starokatolicki

Zygmunt Szypold otrzymał sakrę biskupią 13 kwietnia 1947 w Łodzi z rąk biskupów starokatolickich i mariawickich. Zwierzchnictwo nad Polskim Kościołem Starokatolickim objął w 1948, po odejściu do Kościoła rzymskokatolickiego biskupa Władysława Farona. W czasie pełnienia przez niego biskupstwa rozpadła się unia starokatolicka w Polsce. Władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej natomiast próbowały połączyć Polski Kościół Starokatolicki z utworzonym w 1951 Kościołem Polskokatolickim. Utrudniano wspólnocie sformalizowanie statutu jako związku wyznaniowego.

W 1947 Zygmunt Szypold został proboszczem parafii starokatolickiej przy Kościele Odkupiciela we Wrocławiu. Tam też za jego pontyfikatu została przeniesiona siedziba władz Kościoła. Biskup Zygmunt Szypold zorganizował w tym czasie starokatolicki zakon żeński oraz rekonsekrował sub conditione na biskupa starokatolickiego Ignacego Jana Wysoczańskiego, który prowadził misję wśród mazurskich staroobrzędowców.

We Wrocławiu pod przywództwem biskupa Szypolda starokatolicy rozwinęli prężną działalność społeczną, duszpasterską i gospodarczą. W niedługim czasie zdobyli około tysiąca nowych wyznawców.

W latach pięćdziesiątych z uwagi na zły stan techniczny i konieczność rozbiórki Kościoła Odkupiciela, biskup Szypold przeniósł parafię starokatolicką na ul. Emila Zegadłowicza na Kleczkowie.

Rekoncyliacja

Pod wpływem zmian, jakie zaszły w Kościele katolickim w trakcie Soboru Watykańskiego II, Zygmunt Szypold przeszedł na katolicyzm. Został uznany biskupem przez Kościół rzymskokatolicki i otrzymał w nim status biskupa-emeryta. Po śmierci pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu. Przed rekoncyliacją wyznaczył swoim koadiutorem Ignacego Jana Wysoczańskiego.

Po śmierci Zygmunta Szypolda jego koadiutorowi nie udało się uzyskać zgody władz na dalszą jawną działalność Kościoła. Polski Kościół Starokatolicki zdelegalizowano z powodu braku władzy zwierzchniej. Wierni przeszli do innych Kościołów chrześcijańskich lub praktykowali swoją wiarę w podziemiu.