Stanisław Antoni Emil Kolbuszewski (ur. 22 czerwca 1901 w Przemyślu, zm. 7 stycznia 1965 we Wrocławiu) – filolog polski, specjalizujący się w literaturoznawstwie.

Życiorys

Był absolwentem gimnazjum we Lwowie i filologii polskiej w Uniwersytecie Poznańskim. W 1934 przeniósł się na Łotwę, obejmując stanowisko kierownika Katedry Literatur Słowiańskich na Uniwersytecie Łotewskim w Rydze. Pracując tam, przyczynił się do rozwoju stosunków polsko-łotewskich oraz łotewskiego szkolnictwa. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Polski obejmując stanowisko kierownika Katedry Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1946 wykładał również na Instytucie Pedagogicznym ZNP.

Od początku istnienia Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu był związany z ta uczelnią. Kierował tam Katedrą Literatury Polskiej (do 1964), a w 1956 został wybrany na jej rektora. Funkcję tą sprawował do 1959, wprowadzając do uczelni zwyczaje takie jak: występowanie w togach i biretach członków Senatu Uczelni na ważnych uroczystościach, czy żakinada podczas juwenaliów. Dokończono budowę pierwszego akademika - DS Mrowisko. Był pierwszym pomysłodawcą przekształcenia opolskiej WSP w Uniwersytet (Uniwersytet Piastowski).

Z małżeństwa z Marią Dobrzycką (od 1932), romanistką, miał m.in. syna Jacka, również historyka literatury.

Wybrane publikacje

• Romantyzm i modernizm, wyd. Śląsk, Katowice 1959.
• Kolumna duchów nad nami, wyd. IŚ, Opole 1988.