Adam Ferdynand Adamowicz (ur. 6 grudnia 1802 w Wilnie, zm. 12 maja 1881 w Wilnie) – polski lekarz i lekarz weterynarii, historyk nauki. Był jednym z pionierów polskiej weterynarii oraz twórcą polskiego słownictwa weterynaryjnego.

Syn Józefa i Zofii z Jocherów. Do gimnazjum uczęszczał w Wilnie, gdzie również w latach 1818–1822 studiował przyrodę i medycynę, uzyskując w 1824 tytuł dr. med. Od roku 1822 był pomocnikiem Ludwika Henryka Bojanusa, a od 1828, po odbyciu uzupełniających studiów adiunktem.

W latach 1823–1828 wykładał w pierwszej w Polsce szkole weterynaryjnej przy Uniwersytecie Wileńskim, a w 1832–1842 w Instytucie Weterynaryjnym Akademii Medyczno-Chirurgicznej w Wilnie. W roku 1835 otrzymał tam tytuł profesora zwyczajnego. Wykładał tam epizoosocjologię i anatomię porównawczą dla medyków oraz patologię i terapię dla lekarzy weterynaryjnych, od 1838 wykładał również historię medycyny. Po zamknięciu Akademii w roku 1842 Adamowicz pozostał w Wilnie pracując jako naczelny lekarz szpitala żydowskiego.

W 1841 został prezesem Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie.

Napisał pierwsze polskie prace weterynaryjne na poziomie uniwersyteckim, m.in. Nauka utrzymania i ulepszania zwierząt domowych ... (1836), O poznawaniu i leczeniu chorób zwierząt domowych ... (1838), Zoonomia weterynaryjna ... (1841)

Opracował Rys postępu anatomii w Polsce i na Litwie do przetłumaczonego dzieła Georges'a Cuviera Historia nauk przyrodniczych (1855).