Każdy ma swoje przeznaczenie,tak zwykle mawiał mój teść,kiedy prosiliśmy go ,by zwolnił tempo i odpoczął.
Przeznaczenie wyszło tacie na spotkanie 9 stycznia, kiedy z taką radością oczekiwał na wizytę duszpasterza z kolędą. Jeden niefortunny krok spowodował lawinę przykrych zdarzen.Po udanej ortopedycznej operacji byliśmy pełni nadziei, że to jeszcze nie jest czas na odejście, że wyjdzie ze szpitala, a na wiosnę ,jak co roku ,będzie uprawiał swój ukochany ogródek,bo tata jest,tata był człowiekiem czynu.
Tak,każdy człowiek ma swój czas, ten najważniejszy od urodzin po dzień, kiedy musi zakończyć swoją ziemską wędrówkę.Taki dzień, niestety się wydarzył 23 stycznia i właśnie teraz aniołowie wiodą go do bram nieba,bo tata to pracowity, prawy i uczciwy człowiek, który nigdy nie zhańbił się niegodziwością ,oszustwem czy kłamstwem. Mieszkańcy ulicy Ulbrycha wiedzą o tym najlepiej, bo nigdy nikomu nie odmówił pomocy,gdy przez kilkadziesiąt lat przychodzili do jego warsztatu, prosząc go o drobne naprawy.
W piątek tata pewnie zaprosiłby wszystkich zebranych na swojej uroczystości na ajer koniaczek, bo tak zwykle witał gości na kolejnych geburstagach swoich i zmarłej przed prawie pięcioma laty jego żony Marty, z którą przeżył w harmonii 63 lata. Teraz oboje są już razem a nam kiedyś pozostanie do nich dołączyć ,z pewnością wyjdą nam wtedy na spotkanie . Śmierć nie przychodzi tylko ze starością lecz z zapominaniem...tak naprawdę nasi bliscy umierają dopiero wtedy, kiedy przestajemy o nich myśleć. Jest takie miejsce stworzone przez Najwyższego, gdzie Ci ,którzy odeszli mogą być razem z nami do końca naszych dni. To właśnie serce. Dopóki są w naszych myślach, we wspomnieniach, oni nadal żyją w nas.