Helena Karwacka (ur. 28 czerwca 1930 w Czarnochowicach, zm. 22 stycznia 2017) - polska historyk literatury, badaczka Młodej Polski i Literatura polska – dwudziestolecia międzywojennego.

W 1952 ukończyła studia I stopnia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, studia magisterskie ukończyła na Uniwersytecie Łódzkim - w zakresie bibliotekoznawstwa w 1954, w zakresie filologii polskiej w 1957. Od 1954 była pracownikiem UŁ, w 1962 obroniła pracę doktorską poświęconą Jerzemu Żuławskiemu, habilitowała się w 1969 na podstawie pracy Witold Wandurski, w 1977 otrzymała tytuł profesorski. W latach 1971-1973 była prodziekanem Wydziału Filologicznego, w latach 1971-1979 kierownikiem Zakładu Literatury Polskiej XX wieku. W 1979 została pracownikiem Instytutu Literatury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, równocześnie pracowała w białostockiej filii UW, gdzie w latach 1981-1993 była dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej. W 1979 została mianowana profesorem nadzwyczajnym, w 1985 profesorem zwyczajnym. Przeszła na emeryturę w 2000.

Była odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1974) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1978).

Publikacje

• Witold Wandurski (1968)
• Artur Glisczyński pieśniarz fabrycznej Łodzi (1975)
• Warszawski Kabaret Artystyczno-Literacki Momus (1982)