Henryk Michałowski (ur. 2 lutego 1927, zm. 9 stycznia 2017) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji pilot Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Lotniczych w latach 1972–1976.

Urodził się 2 lutego 1927 w Baranowiczach, w 1944 ukończył 10-letnią Szkołę im. Adama Mickiewicza w Baranowiczach uzyskując wykształcenie maturalne. W 1948 roku ukończył teoretyczny kurs pilotażu szybowcowego i motorowego oraz praktyczny kurs szybowcowy kategorii B w Aeroklubie Gdańskim. Do służby wojskowej powołany został 14 października 1948. Początkowo służył w 9 Łużyckim Pułku Czołgów Średnich w Szczecinie, jako strzelec karabinu maszynowego i kierowca-mechanik czołgu T-34.

W 1949 roku na własną prośbę rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Uczelnię ukończył 15 lipca 1951 roku i został promowany na stopień podporucznika (aktu promocji dokonał zamordowany w okresie stalinowskim komendant uczelni, płk Szczepan Ścibior). W okresie późniejszym ukończył ponadto: kurs lotniczo–taktyczny dowódców pułków lotniczych w Centralnym Ośrodku Szkolenia Lotniczo-Taktycznego w Lipiecku (ZSRR) w roku 1956, Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie w roku 1965 oraz trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie w roku 1973.

Po promocji pełnił służbę w 1. pułku lotnictwa myśliwskiego w Mińsku Mazowieckim sprawując kolejno stanowiska: pilota, starszego pilota, dowódcy klucza, a od 1953 roku – dowódcy eskadry. W latach 1954–1955 był pomocnikiem dowódcy 1. plm do spraw pilotażu. Od października 1956 roku był dowódcą 31. pułku lotnictwa myśliwskiego w Łasku. Od lipca 1958 pułk ten przemianowany został na 31. pułk szkolno-bojowy i wchodził w skład Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu. Od września 1961 roku był zastępcą komendanta ds. szkolenia, a od września 1962 roku do lipca 1963 komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu.

W 1965 przeszedł do Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Od lipca 1965 był szefem lotnictwa myśliwskiego 2. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy, a od stycznia 1967 zastępcą dowódcy 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu ds. liniowych. Od lipca 1967 roku pełnił obowiązki, a w latach 1968–1972 był dowódcą 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju. Na tym stanowisku otrzymał 10 października 1969 roku stopień generała brygady. W marcu 1972 roku objął stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych, które sprawował do sierpnia 1976 roku. Było to ukoronowanie jego kariery dowódczej. Awans na generała dywizji otrzymał 1 października 1974 roku. W latach 1977–1984 był attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Pradze. 17 grudnia 1986 przeszedł w stan spoczynku.

Pilot wojskowy I klasy. Wykonywał loty na samolotach: UT-2, CSS-13, Jak-9, Jak-23, MiG-15, MiG-17, Lim-1, Lim-2, Lim-5 oraz TS-8 Bies.

Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Orderem Odrodzenia Polski IV i V klasy, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, radzieckim Orderem Przyjaźni Narodów, Medalem 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Narodowej 1941–1945 (ZSRR), a także wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.