Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Młodość i działalność niepodległościowa

Krewny artysty Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce Wesele. Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.

Służył w Legionach, w 1 i 4 Pułku Piechoty Legionów. W 1917 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. "Randolf". Wchodził w skład Naczelnej Komendy Obrony Lwowa. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3-4 listopada 1918 roku). Współpracownik naczelnego komendanta Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 roku podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.

Służba w Wojsku Polskim

Dowodził I batalionem 4 Pułku Piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921-1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu "pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego", otrzymał przydział do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu[1]. W grudniu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 roku objął dowództwo 2 Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu. W styczniu 1936 roku mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.

W kampanii wrześniowej walczył w Armii Modlin. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Dössel. W 1945 roku w 2 KP we Włoszech. W 1966 roku Prezydent RP, August Zaleski awansował go na stopień generała brygady.

Żonaty. Syn i córka przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Awanse

• chorąży – 5 maja 1915
• podporucznik – 1 kwietnia 1916
• major – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 1966

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
• Honorowy Obywatel Miasta Sandomierza (1936)