Maciej Jerzy Dubois (ur. 4 czerwca 1933 w Warszawie, zm. 17 maja 2016 tamże) – polski adwokat. Syn Stanisława Dubois i ojciec Jacka Dubois.

W 1951 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. T. Rejtana w Warszawie. W 1955 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1953 do 1956 był starszym radcą w Urzędzie Rady Ministrów, pracownikiem Biura Skarg i Zażaleń. Od 1956 należał do PZPR. Od 1956 do 1958 dyrektor Biura Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 1958 aplikacja adwokacka. Do 1990 był adwokatem w Zespole Adwokackim, w latach 1990–1995 wspólnikiem w Adwokackiej Spółce Cywilnej, a od 1995 we własnej kancelarii adwokackiej. Obrońca w procesach politycznych w okresie stanu wojennego. Był obrońcą m.in. w głośnym procesie płk. Adama Humera.

W latach 1971–1989 dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. W okresie 1989–1992 wiceprezes Naczelnej Rady Adwokackiej. W okresie 1989–1990 sędzia Trybunału Stanu. W 1989 przewodniczący Społecznej Komisji Pojednawczej, powołanej do przywracania do pracy osób zwolnionych z pracy w całej Polsce za działalność polityczną i związkową w latach 1981–1989.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” i Złotą Odznaką Zrzeszenia Prawników Polskich.

W 2012 ukazał się wywiad-rzeka z nim pt. Adwokat. Rozmowa o życiu w ciekawych czasach (wywiad przeprowadził Michał Komar).

Zmarł 17 maja 2016.