Jerzy Marian Bujalski (ur. 2 lutego 1885 w Płocku, zm. 7 września 1942 w Oświęcimiu) – polski lekarz, żołnierz Legionów Polskich, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kierownik resortu zdrowia publicznego w okresie II Rzeczypospolitej.

W 1903 ukończył gimnazjum w Warszawie i następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Za działalność w organizacjach niepodległościowych (m.in. w PET i ZET) dwukrotnie relegowany ze studiów. W roku 1906 ostatecznie został skazany na wydalenie z granic państwa rosyjskiego. W tym samym roku podjął studia medyczne w Pradze, a potem na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie w 1911 uzyskał dyplom lekarski.

W 1908 rozpoczął działalność w Lidze Narodowej, został też komendantem naczelnym Polskiego Związku Wojskowego, który pomimo różnic ideowych, pozostawał w kontakcie ze środowiskiem Związku Walki Czynnej. Po wybuchu I wojny światowej został komisarzem Rządu Narodowego na powiat tarnowski. Później na mocy rozkazu Komendy Legionów Polskich został lekarzem 2 szwadronu kawalerii Legionów Polskich. W styczniu 1915 przeniesiono go jednak do odtworzonych szpitali w Konigsfeld i Dombo.

W maju 1915 został ponownie przeniesiony do Legionów, na stanowisko lekarza II Dywizjonu Kawalerii w stopniu porucznika lekarza. Po 22 grudnia 1915 najprawdopodobniej nie służył już w Legionach.

Po odzyskaniu przez Polskę Niepodległości służył w wojsku w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Później zaangażował się w prace Narodowego Związku Robotniczego i Ligi Narodowej. Od marca 1922 był związany z Ministerstwem Zdrowia Publicznego. Od 28 maja do 14 grudnia 1923 był kierownikiem tegoż resortu w rządzie Wincentego Witosa.

W 1939 – jako lekarz – brał udział w kampanii wrześniowej. Później, w czasie okupacji współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj. 8 stycznia 1942 został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku. 17 kwietnia 1942 wysłany do Auschwitz, gdzie zginął 7 września 1942.