Władysław Byrka (ur. 4 czerwca 1878 w Samborze, zm. 27 września 1945 w Edynburgu) – polski prawnik, ekonomista, działacz polityczny II Rzeczypospolitej, bankowiec; prezes Banku Polskiego, działacz samorządu gospodarczego, poseł I, II, III i IV kadencji, wicemarszałek Sejmu.

Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego. W 1909 uzyskał doktorat.

W latach 1917–1918 pracownik urzędu skarbowego starostwa w Horodence i Samborze, oraz Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, od 16 listopada 1918 do 16 stycznia 1919, kierownik Ministerstwa Skarbu w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego, następnie do 1920 wiceminister w resorcie skarbu. Od 1920 dyrektor Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej (państwowa instytucja emisyjna, emitująca markę polską). Jednocześnie w latach 1920–1924 dyrektor Zakładu Kredytowego Miast Małopolskich w Krakowie.

Od 1922 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z listy PSL „Piast”, w 1928 przeszedł do BBWR, pozostając posłem do 1936 (zrzekł się mandatu w trakcie IV kadencji). Przewodniczący sejmowej Komisji Budżetowej (1922–1927), przewodniczący sejmowej Komisji Skarbowej (1928–1930), w latach 1935–1936 wicemarszałek Sejmu.

W latach 1929–1936 dyrektor Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie. W latach 1936–1941 prezes Banku Polskiego, występował przeciwko dewaluacji złotego i zwiększeniu jego emisji.

Po agresji Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 ewakuował się wraz z Bankiem i rezerwami złota Banku Polskiego do Paryża, a po upadku Francji (czerwiec 1940) do Londynu. 11 kwietnia 1941 zwolniony ze stanowiska prezesa przez Rząd RP na uchodźstwie. Jego następcą na stanowisku prezesa Banku Polskiego został Bohdan Winiarski.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1938)