Juliusz Łukasiewicz (ur. 20 czerwca 1923, zm. 10 kwietnia 2016) – polski historyk dziejów gospodarczych, profesor nauk humanistycznych, w latach 1973–1975 i 1981–1988 dziekan Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego.

W młodości oficer LWP, wykładowca w Centralnej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi, w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie 1945–1952. Absolwent historii UW (1955). Doktorat (Proces przewrotu technicznego w przemyśle Królestwa Polskiego w latach 1852-1885) obronił tamże 7 czerwca 1960 pod kierunkiem Natalii Gąsiorowskiej, habilitacja - 1967. Profesor nadzwyczajny - 1974, profesor zwyczajny - 1984. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1955 kolejno jako asystent stażysta, asystent, starszy asystent, adiunkt (Katedra Historii Polski XIX i XX wieku/Katedra Historii Polski Nowożytnej), docent (Zakład Historii Nowożytnej Powszechnej i Polski). Emerytura 1993. Prodziekan Wydziału Historycznego UW 1969–1973, dziekan 1973–1975 i 1981–1987. Prorektor UW ds. filii w Białymstoku 1975–1981. Dyrektor Instytutu Historii UW 1987–1993. Główne prace: Przewrót techniczny w przemyśle Królestwa Polskiego (1963), Krach na giełdzie. Zarys historii kryzysów ekonomicznych (1967), Kryzys agrarny na ziemiach polskich w końcu XIX wieku (1968), Początki cywilizacji przemysłowej na ziemiach polskich (1988). Zajmował się dziejami XIX wieku.

Uczniowie

Do grona jego uczniów należą: Tadeusz Lipiński, Waldemar Łątkowski, Henryk Maćkowiak, Antoni Mieczkowski, Józef Mroczek, Marianna Staniszewska.