Polski Cmentarz Wojenny w Bolonii, wł. Cimitero di guerra polacco – największa nekropola spośród czterech polskich cmentarzy usytuowanych na ziemi włoskiej. Spoczywa tam 1432 żołnierzy 2 Korpusu Polskiego poległych w walkach na Linii Gotów, w Apeninie Emiliańskim i w bitwie o Bolonię (w tym 18 żołnierzy nieznanych z nazwiska). Wśród nich znajdują się także groby 14 zmarłych w latach 1947 - 1957.

Cmentarz powstał z inicjatywy ówczesnego dowódcy 2 Korpusu Polskiego gen. dyw. Władysława Andersa. Wybudowany został w okresie od 1 lipca do 15 grudnia 1946 roku przez żołnierzy 10 Batalionu Saperów 2 Korpusu Polskiego przy pomocy włoskich kamieniarzy. Cmentarz zaprojektował ppor. inż. arch. Zygmunt Majerski. Elementy dekoracyjne zaprojektował i wykonał architekt i rzeźbiarz Michał Paszyna. Budowę cmentarza nadzorował inż. Roman Wajda.

Cmentarz poświęcono 12 października 1946 roku. Wzięli w nim udział duszpasterze wszystkich wyznań pod przewodnictwem biskupa polowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie ks. Józefa Gawliny w obecności gen. dyw. Władysława Andersa.