Izabela Zbiegniewska (ur. w 1831 roku w Ostrołęce, zm. w 1914 roku we Włocławku) - polska pedagog, działaczka społeczna i publicystka. Przewodnicząca włocławskiej Rady Opiekuńczej oraz Komitetu Opieki nad Więźniami w czasie powstania styczniowego.

Urodziła się w Ostrołęce, ale po wybuchu powstania listopadowego jej rodzina musiała opuścić tę miejscowość. Jej ojciec był pracownikiem sądowym. W młodości pobierała nauki Żytniewie oraz na prywatnej pensji w Kaliszu.

Od 1845 roku zajmowała się nauczaniem dzieci. Rozpoczęła też naukę w Warszawie, gdzie zdobyła dyplom nauczyciela. W 1856 roku przeprowadziła się do Włocławka, gdzie rozpoczęła - oprócz działalności edukacyjnej - także działalność publicystyczną i społeczną. Publikowała prace z zakresu pedagogiki i oświaty. Przy jej współudziale powstały w mieście m.in. instytucje kulturowe jak teatr i biblioteka, ale też pożytku społecznego, jak szpital Św. Antoniego przy ulicy Toruńskiej. Zorganizowała też nową pensję dla dziewcząt w mieście. Wykładała w niej język polski i historię.

W czasie powstania styczniowego dowodziła Radą Opiekuńczą. Była członkinią Cywilnej Tajnej Służby Powstańczej. Założyła też Komitet Opieki nad Więźniami. Organizacja ta opiekowała się więźniami po powstaniu styczniowym, m.in. generałem Stanisławem Bechim. Izabela Zbiegniewska wystosowała do cara Aleksandra II list z prośbą o złagodzenie wyroku generała, który został skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Prośba prawdopodobnie została rozpatrzona pozytywnie, lecz wyrok wykonano zanim odpowiedź nadeszła do Włocławka. Po śmierci generała współorganizowała pomoc finansową dla wdowy po Bechim i jego dwójki dzieci, 6-letniego Guido i 4-letniej Luizy.

Zmarła w 1914 roku. Jej grób, wykonany przez kamieniarza Franciszka Gontarskiego znajduje się przy głównej alei Cmentarza Komunalnego we Włocławku i znajduje się pod opieką miasta.

Jest patronką jednej z ulic we Włocławku.