Ludwik Tołłoczko (ur. 20 października 1870 w majątku Rakowica w powiecie brzeskim guberni grodzieńskiej - zm. 9 maja 1957 w Łodzi) – polski inżynier elektryk, minister.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. W 1888 ukończył gimnazjum w Białej Podlaskiej, zaś w 1891 Szkołę Techniczną Inżynierów i Telegrafów w Petersburgu. W 1892 odbył służbę wojskową w armii rosyjskiej, uzyskując stopień chorążego. W 1895 został inżynierem elektrykiem, a w 1897 odbył dodatkowe studia w Berlinie. W latach 1891 - 1897 pracował w działach technicznych Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Charkowie i Połtawie, w latach 1899-1905 kierował stacją doświadczalną i prowadził wykłady z zakresu kolei elektrycznych w Instytucie Elektrotechnicznym w Petersburgu. W 1901 objął stanowisko naczelnego inżyniera przebudowy sieci telefonów w Petersburgu. Był również jednym z projektantów i założycieli tramwajów elektrycznych w Petersburgu. W 1912 został członkiem Rady Technicznej przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów Imperium Rosyjskiego. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu wybrany na prezesa Polskiego Komitetu Demokratycznego. Z Rosji Sowieckiej do Polski przedostał się w listopadzie 1919.

Od 13 grudnia 1919 do 24 lipca 1920 był ministrem poczt i telegrafów w rządach Leopolda Skulskiego i Władysława Grabskiego. W latach późniejszych zasiadał w radach nadzorczych różnych przedsiębiorstw, m.in. Banku dla Elektryfikacji Polski i Pocztowej Kasie Oszczędności. W latach 1923-1926 był członkiem i przewodniczącym Państwowej Rady Elektrycznej, w latach 1926 - 1939 przewodniczył Polskiemu Komitetowi Elektrycznemu przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 1925 był dyrektorem Łódzkiego Towarzystwa Elektrycznego S.A., a od 1935 r. również dyrektorem przedsiębiorstwa Elektrownia Zgierska Spółka Akcyjna. Radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Łodzi.

W 1927 otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

W czasie okupacji niemieckiej 19 lutego 1943 został aresztowany przez Gestapo. Do 29 kwietnia 1943 więziony wraz z rodziną na Pawiaku. Następnie został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie przebywał do końca okupacji niemieckiej. Został uwolniony 6 lutego 1945.

Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał w Łodzi.