Bp dr h.c. Tadeusz Ryszard Majewski (ur. 13 grudnia 1926 w Warszawie, zm. 7 maja 2002 w Warszawie) – pierwszy biskup (zwierzchnik) Kościoła Polskokatolickiego w latach 1975–1995 i ordynariusz diecezji warszawskiej w okresie od 1966 do 1996.

Tadeusz Majewski urodził się w rodzinie rzymskokatolickiej, na kapłana został wyświęcony 12 kwietnia 1952 roku przez bpa Romana Marię Jakuba Próchniewskiego z Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Od 1952 wikariusz, a w latach 1954–1962 proboszcz parafii katedralnej Świętego Ducha w Warszawie. W latach 1958–1962 Kanclerz Kurii Biskupiej Kościoła Polskokatolickiego, a w latach 1962–1966 wikariusz generalny diecezji krakowsko-częstochowskiej.

29 października 1965 został Wiceprzewodniczącym Rady Kościoła Polskokatolickiego, a od 5 lipca 1966 był ordynariuszem diecezji warszawskiej. 10 lipca 1966 został konsekrowany w Bolesławiu na biskupa Kościoła, sakry udzielał bp Leon Grochowski z Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego[1]. W 1973 uzyskał tytuł tytuł doktora honoris causa w Athenaeum Ekumenical Divinity Institute w Cleveland.

W dniu 15 maja 1975 we Wrocławiu, ordynariuszowi diecezji warszawskiej ks. bp Tadeuszowi Majewskiemu powierzono funkcję zwierzchnika Kościoła, później (1986) przyjął on tytuł Pierwszego Biskupa Kościoła Polskokatolickiego w PRL. 24 marca 1998 odbył w Watykanie prywatną rozmowę z papieżem Janem Pawłem II.

W czasie swojej kadencji bp Tadeusz Majewski, mimo niektórych zasług dla Kościoła, świadomie lekceważył ustrój synodalny Kościoła i latami nie zwoływał synodu. Nie przestrzegał norm prawa kościelnego, w szczególności zaś norm akcentujących rolę Synodu Kościoła jako najwyższej, prawodawczej władzy w Kościele. Obniżało to rangę Kościoła i ośmieszało go w kraju i za granicą. Ponadto, zdaniem władz państwowych, władze kościelne utraciły legitymizację do działania w związku z upływem 7-letniej kadencji.

27 czerwca 1995 na Synodzie Ogólnopolskim w Warszawie bp Tadeusz Majewski nie został wybrany ponownie zwierzchnikiem Kościoła Polskokatolickiego w RP, zachował jednak do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego (1996) funkcję ordynariusza diecezji warszawskiej. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1998).

Zmarł 7 maja 2002 roku. Pogrzebem — z woli Zmarłego — zajął się adoptowany syn Jerzy Pankowski. Nabożeństwo pogrzebowe odbyło się 16 maja 2002 r. w katedrze polskokatolickiej pw. Św. Ducha w Warszawie. Mszy Świętej koncelebrowanej przewodniczył bp Wiesław Skołucki — ordynariusz diecezji wrocławskiej.