Jan Przanowski (ur. 27 lipca 1909 w Warszawie, zm. 6 grudnia 1980 w Warszawie) – polski ekonomista, żołnierz I Dywizji Pancernej, wieloletni pracownik Polskiego Radia.

Syn Władysława Przanowskiego – pedagoga i Teresy z Wojsznarów; wnuk Edwarda Przanowskiego.

Absolwent Gimnazjum im. Reytana w Warszawie i Wydziału Prawno-Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego w 1933 z tytułem magistra nauk ekonomicznych.

Od 1935 pracownik Polskiego Radia w Warszawie, kolejno w Wydziale Ogólnym w Dyrekcji Administracyjnej, a następnie w Wydziale Aktualności w Dyrekcji Programowej.

W 1933/34 odbył roczne przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, w 1936 awansowany do stopnia podporucznika rezerwy. W 1938 wraz z 24 Pułkiem Ułanów - jako dowódca plutonu CKM brał udział w zajęciu Zaolzia.

W czasie II wojny światowej uczestnik wojny obronnej 1939: wraz z 24 Pułkiem Ułanów - walczył jako dowódca 2. plutonu w szwadronie CKM, przebył szlak bojowy od Jordanowa do Lwowa; 19 września 1939 przekroczył razem z 24 Pułkiem Ułanów granicę węgierską. W 1940 (po ucieczce z obozu internowanych w Parkanach) przedostał się do Francji, a następnie z 24 Pułkiem do Anglii; w 1944 awansowany na stopień porucznika. Od 1 lipca 1944 na froncie zachodnim: zastępca dowódcy 2 szwadronu czołgów i dowódca 3 szwadronu czołgów 24 Pułku Ułanów w ramach I Dywizji Pancernej gen. S. Maczka. W 1944 awansowany na rotmistrza. Walczył we Francji (Normandia, Falaise), Belgii (Antwerpia), Holandii (Breda, Moerdijk), Niemczech (Papenburg, Aschendorf). Pseudonim "Przan".

Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari za kampanię na froncie zachodnim 1944-1945, Krzyżem Walecznych - trzykrotnie; Medalem Wojska (1946), angielskimi odznaczeniami bojowymi: France and Germany Star, 1939-1945 Star, Defence Medal, War Medal 1939-1945; po wojnie: Złotym Krzyżem Zasługi (uchwała Rady Państwa z 8 lipca 1954)[7], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), Odznaką Grunwaldzką (1971).

Autor wspomnień wojennych, m.in. Bitwa pod Moerdijk [w:] 1 Dywizja Pancerna w walce, praca zbiorowa. Brussels 1947, s. 261-265 oraz [w:] Księga wspomnień: na Zachodzie, red.: J. Przanowski, S. Smoleński. Warszawa: Wyd. Radia i Telewizji, 1972, s. 84-88.

Do Polski powrócił w 1947 i podjął pracę w Polskim Radiu w Biurze Prawnym, a następnie jako kierownik Wydziału Rozrachunkowego Dyrekcji Programowej. Od 1950 pracował w Biurze Planowania Polskiego Radia, w latach 1955 -1971 pełnił funkcję dyrektora Biura (z czasem w strukturze Komitetu ds. Radia i Telewizji). Był współautorem, wraz ze Stanisławem Smoleńskim Skróconego kalendarium Polskiego Radia za lata 1924-1939; druk do użytku wewnętrznego oraz autorem Kalendarza Komitetu ds. Radia i Telewizji za lata 1944 - 1973 (maszynopis).

Trzykrotnie żonaty.

Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 18 K rząd V nr 31/32).