Witold Minkiewicz (ur. 17 czerwca 1880 w Irkucku, zm. 24 stycznia 1961 w Gdańsku) - polski inżynier architekt, rektor Politechniki Lwowskiej, profesor.

Urodził się w rodzinie polskich powstańców z 1863 zesłanych dożywotnio na Syberię. Ukończył szkołę realną w Tobolsku, następnie był studentem Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego Politechniki Warszawskiej. Po dwóch latach przeniósł się do Lwowa na Politechnikę, gdzie w latach 1901-1908 studiował architekturę. W latach 1911-1920 pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłowej we Lwowie, zaś w roku 1920/21 został powołany na profesora nadzwyczajnego w II katedrze architektury PLw. W 1925 został mianowany profesorem zwyczajnym. W roku akademickim 1930/31, po rezygnacji z funkcji rektora powołanego na urząd premiera Kazimierza Bartla, został rektorem PLw. W 1938 został doktorem honoris causa Politechniki Lwowskiej.

Podczas wojny i obu okupacji: sowieckiej i niemieckiej pozostał na uczelni, w lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany wraz z kilkunastoma innymi polskimi profesorami do Krasnodonu w Donbasie. Zwolniony w czerwcu 1945 powrócił do Lwowa, skąd wyjechał w 1946 do Gdańska w ostatnim transporcie wysiedleńców-pracowników Politechniki Lwowskiej.

Rektor Politechniki Gdańskiej powierzył mu organizację i kierowanie Katedrą Architektury Monumentalnej, projektowanie i rekonstrukcję gmachu głównego PG. W 1960 otrzymał tytuł doctora honoris causa tej uczelni.

W okresie od kwietnia 1947 do 1951 r. pełnił funkcję Kierownika Odnowienia Zamku na Wawelu. Według opracowanego pod jego kierunkiem projektu przeprowadzona została konserwacja baszty Złodziejskiej na Wawelu.

Witold Minkiewicz pochowany został na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku Wrzeszczu.