Grażyna Zasacka ps. "Grażyna" (ur. 2 lutego 1922 w Warszawie, zm. ok. 24 września 1944 tamże) – sanitariuszka, łączniczka, w powstaniu warszawskim służąca w III plutonie "Felek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka" Zgrupowania "Radosław" Armii Krajowej. Córka Ludmira.

Podczas okupacji niemieckiej działała w polskim podziemiu zbrojnym. Pod koniec czerwca i w lipcu 1944 roku brała udział w konspiracyjnym szkoleniu "Par II" (w "Bazie Leśnej"), które odbyło się w Puszczy Białej w rejonie Wyszkowa. Początkowo, wraz z m.in. Marią Swierczewską, Anną Zakrzewską, Marią E. Więckowską, Dorotą Łempicką, Anną Wajcowicz i Zofią Kasperską, służyła w 2. drużynie plutonu żeńskiego "Oleńka" dowodzonego przez Zofię Krassowską (ps. "Zosia Duża"), lecz na czas powstania została przydzielona do plutonu "Felek".

11. dnia powstania warszawskiego wraz z pięcioma żołnierzami (Jerzy Gawin, Andrzej Samsonowicz, Jerzy Rządkowski, Tadeusz Sumiński, Wojciech Markowski) i dwiema sanitariuszkami (Irena Kołodziejska, Stefania Grzeszczak), została odcięta od batalionu podczas walk w obronie cmentarzy wolskich. Grupa ta, po stratach, w dniach następnych przeszła do Kampinosu, stamtąd na Żoliborz, później zaś, przechodząc kanałami na Stare Miasto dotarła do swego oddziału. Następnie, wraz z nim, znalazła się na Czerniakowie.

Grażyna Zasacka została rozstrzelana przez żołnierzy niemieckich ok. 24 września 1944 na Woli. Miała 22 lata. Wraz z nią zginęły tego dnia m.in. Irena Kowalska-Wuttke i Krystyna Niżyńska. Symboliczna mogiła Zasackiej znajduje się na Powązkach Wojskowych obok kwater żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka".

Została odznaczona Krzyżem Walecznych.