Jerzy Lewczyński (ur. 14 marca 1924 w Tomaszowie Lubelskim, zm. 2 lipca 2014 w Gliwicach) - polski artysta fotografik. Członek Gliwickiego Towarzystwa Fotograficznego (od 1951) i ZPAF (od 1956). Międzynarodowa Federacja Sztuki Fotograficznej przyznała Jerzemu Lewczyńskiemu honorowy tytuł ARTYSTA FIAP – AFIAP (1963).

Absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W latach 50. jego prace - próbujące uchwycić wzajemne relacje starannie komponowanych, symbolicznych przedmiotów i w ten sposób stworzyć komentarz do codzienności - nazywano mianem "antyfotografii", on sam jednak skłania się do nazywania swych działań "teatrem fotografii". Z czasem skoncentrował się na działaniach nazywanych "archeologią fotografii" - zaczął wykorzystywać w swych dziełach prace innych autorów, reprodukcje - zapomniane, zniszczone, odnajdując w nich symbol sponiewieranej przeszłości, ślady dotyku ludzkich dłoni czy oczu. Stara się odkrywać, badać, komentować zdarzenia i fakty dziejące się w przeszłości fotograficznej - bo dzięki temu przeszłość, dawne warstwy kulturowe mogą oddziaływać na dzisiejsze, tworzy się swoista ciągłość. W latach 1957 - 1960 był członkiem nieformalnej grupy fotograficznej wraz ze Zdzisławem Beksińskim i Bronisławem Schlabsem. Prezentował swą twórczość m.in. na wystawach "Fotografia subiektywna" (1968) i "Fotografowie poszukujący" (1971), "Stany graniczne fotografii" (1977). W 1988-1993 wykładowca Wyższego Studium Fotografii ZPAF w Warszawie. Autor Antologii fotografii polskiej 1839-1989 (1999).

Wpływy Lewczyńskiego są obecne w fotografiach u innych twórców, m.in. Wojciecha Prażmowskiego.

W 2007 roku otrzymał Srebrny Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis", a także Nagrodę im. Katarzyny Kobro.