Władysław Rabski (ur. 27 kwietnia 1865 w Kępnie, zm. 31 lipca 1925) – polski krytyk literacki i teatralny, publicysta, pisarz i dramaturg. Posługiwał się pseudonimami: Kaprys, Lector i Sulla.

Gimnazjum ukończył w Poznaniu, później zapisał się na wydział filozoficzny wszechnicy berlińskiej, w 1892 otrzymał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy pt. Über die Satiren des Christoph Opaliński. Wcześnie poświęcił się dziennikarstwu, zamieszczając cały szereg wierszy i nowel w czasopismach poznańskich i warszawskich. Po otrzymaniu dyplomu uniwersyteckiego osiadł w Poznaniu, gdzie w latach 1892–1894 pracował w „Dzienniku Poznańskim”, następnie został powołany na stanowisko redaktora naczelnego nowo powstałego w 1895 „Przeglądu Poznańskiego”, który redagował do jego likwidacji w 1897.

Po zamknięciu „Przeglądu Poznańskiego” przeniósł się do Warszawy, pisując do „Ateneum”, „Głosu”, „Prawdy”, „Tygodnika Ilustrowanego”, „Wieku” i „Kurjera Warszawskiego”.

W czasie I wojny światowej mieszkał w Petersburgu. W II Rzeczypospolitej od 1922 poseł na Sejm z ramienia Narodowej Demokracji.

Jego żoną była poetka i publicystka Zuzanna Rabska, a córką Aleksandra Stypułkowska.

Twórczość

• Asceta (1893) - dramat
• Zwyciężony (1895) - dramat
• Światła i kwiaty (1896) - poezje
• Teatr po wojnie. Premiery warszawskie 1918-1924 (1925) - zbiór recenzji
• Walka z polipem (1925) - zbiór felietonów